Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nakawałkutrawnika.Niemusiaładługoczekać,byjakiś
przechodzieńzwróciłjejnatouwagę.
–Mamtogdzieś–warknęła,siłującsięzpasami,
bytymrazemodpiąćJasia.Staśumiałsięjużwypinać
sam.
–Janiemam.Dbamyotentrawnik–syknął
mężczyzna.–Dzwoniępostrażmiejską,jeślipanistądnie
odjedzie.
Patrycjaenergiczniepotrząsnęłagłową.
–Tosobiedzwoń!–krzyknęła,zdenerwowana.
Chwyciłachłopcówzarękęiweszładoszkoły.
Majapłakała,martwiącsię,żeprzezmamęniezdąży
nabalet.
–Zdążymy–uspokoiłaPatrycja.–Tylkoniedamyrady
jużniczjeść.Kupimynastacjihotdogiiweźmiemy
dosamochodu.Możebyć?
Majaskinęłagłową,przyzwalająco.
–Odwiozęcięnabaletizawiozęchłopcównakarate.
Wraziegdybymsiępotempociebiespóźniła,poczekasz
chwilęzpanią,dobrze?
–Tatuśichniezawiezie?–spytałaMaja.
Byłotosłusznepytanie,ponieważjeszczenietak
dawno,przedwakacjami,toGrzegorzodwoziłbliźniaków,
Patrycjaodbierałaizawoziłatylkocórkę.Dzielilisię
obowiązkaminiemalporówno,dziękiczemuniebyłyone
ażtakobciążające.
–Niezawiezie.Madużopracy–wyjaśniłaspokojnie
Patrycja.Wśrodkujednakwniejbuzowało.Kolejny
tydzień,gdyGrzegorzwymigiwałsiępracą.
–Apamiętasz,żebykupićprezentdlaAmelki?–
spytałaMajawsamochodzie,obokktóregonaszczęście
niepojawiłasięjeszczestraż.
