Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Możeszjewziąćzesobąnanoc–zaproponowała
dziewczynaipuściłazabawkę.
–Świetnamyśl!–podchwyciłaPatrycja.
Chłopiecuśmiechnąłsięzsatysfakcjąiprzytuliłautko.
–Tojateżchcę!–krzyknąłStaśimimożebyłjuż
prawieubranydowyjścia,zacząłzdejmowaćbuty,
byzpowrotemwejśćdosali.
–Błagam,nie–jęknęłaPatrycja.Czasleciał,akorki
otejporzenaglesięnierozpierzchną,bymogłaszybko
dostaćsiędoszkołyiodebraćMaję.
–Teżchcęautonanoc–uparłsięStaśiniereagując
naprośbymatki,wróciłdokącikazzabawkami,gdzie
wpudełkachbyłojeszczekilkasamochodów.
Pochwilipodbiegłdoniegobratiteżzaczął
przeszukiwaćzabawki,byćmożewnadziei,żeznajdzie
cośjeszczebardziejatrakcyjnego.
–Wystarczy,chłopcy–ponagliłanauczycielka.
Patrycjausiadłanaławeczcewszatni.Czułazłość
pomieszanązbezsilnością.Niemiałapomysłu,jak
reagowaćwtakiejsytuacji.
Bliźniacyprzyszliwreszcie,dzierżącwdłoniach
samochody.Kiedywreszcieubralisięiprzeszlidoauta,
nastąpiłakolejnaudręka.Jasiek,przytulającdosiebie
samochodzik,niedawałsięwpiąćdofotelika.
–Proszę,odchylnamomentrączki,muszęcięzapiąć–
mówiłapłaczącymtonemPatrycja.Jużwiedziała,żesię
spóźnipoMaję.
Wreszcie,dopierokiedyzagroziła,żewyrwieJasiowi
samochodziksiłą,anastępniewyrzucigodośmietnika,
chłopiecustąpiłirozluźniłuścisk.
Dojechalidoszkołypoczasie.Patrycja,niepotrafiąc
znaleźćwolnegomiejscadozaparkowania,stanęła
