Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
niezatrudnićkogośdopomocy,alebezsensu.Dziecicały
dzieńsąwprzedszkoluiszkole,niepotrzebujemy
opiekunki.Chciałabymtylko,żebyGrzesiekodciążyłmnie
przytymrozwożeniu,popołudniami.Przecieżjateż
pracuję.Dotegoogarniamdom...
–Ażprzykrosiętegosłucha–przyznałaIwona,patrząc
naprzyjaciółkęzniekłamanymwspółczuciem.
–Przyzwyczaiłsięchyba,żepracujęwdomu–
ciągnęłaPatrycja,wyrzucajączsiebieemocje,które
dotychczastłumiła.Nieskarżyłasięrodzicom,nie
narzekaładonikogo.ToIwonabyłanajbliższą
przyjaciółką,aleostatnionawetzniąniemiałakiedy
spotkaćsięottak,nakawę,czyporozmawiaćdłużej
przeztelefon.
–Myślisz,żebyłobyinaczej,gdybyśwychodziła
dobiura?–spytałaIwona.
–Niewiem.Alemamwrażenie,żeonteraznie
dostrzega,jakwieleobowiązkówmampozapracą.To,
żepracujęwdomu,jestbłogosławieństwem,bomogę
wwolnejchwiliwstawićpraniealbonastawićzupę.
Todużawygoda,alezdrugiejstrony,byćmożegdybym
wychodziładopracyizniejwracała,Grzesiekbardziej
byzauważał,ilejestdozrobieniawdomuiprzy
dzieciachpopowrocie.Nicnierobiłobysięwcześniej,
żadnepranie,żadnazupa.Wiesz,oczymmówię?
–Takdobrzesiędogadywaliście...–zamyśliłasię
Iwona.
–Bardzodobrzesiędogadywaliśmy,tymbardziejjest
mitrudnozrozumieć,cosięzadziało,żeterazjestem
zewszystkimsama...
Przezchwilęmilczały.Zdomudochodziłaskoczna
muzykaiśpiewy.Iwonazaciągałasiętytoniem
zpodgrzewacza,mrużącprzytymoczyipatrząc
