Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wydawałomisiętozbytpiękne,żebymogłobyć
prawdziwe.Wiedziałemjednakże,żemusijeszcze
znaleźćsięwGniazdeczku,ponieważwkażdym
zpozostałychpomieszczeńjestcałkowiciebezpieczna.
Kwestiąnajwyższejwagibyło,żebyaniprzezchwilęnie
czułasięzaniepokojona,dlategoteżwielkimwysiłkiem
wolizebrałemsięwsobieinimAliceweszładojadalni,
przybrałemzwykływyraztwarzy.
Szybkopodanodostołu.PoczątkowoAlicewydawała
sięlekkopodenerwowanaiskrępowana,jednakże
prowadzączniąuprzejmąitaktownąkonwersację,
spowodowałem,żeodzyskałarównowagęducha
irozmawiaławesołoiwsposóbnaturalny.Chytrze
usadowiłemjątyłemdookna,niechcąc,byzauważyła
oznakizbliżającejsięburzy;niebawemteżkuswojemu
zaskoczeniuskonstatowałem,żeaurarobisięcoraz
gorsza.Alebrałemteżpoduwagę,żeladamomentmoże
zacząćsięprzejaśniać,dlategouznałem,żeimszybciej
AliceznajdziesięwGniazdeczku,tymlepiejdlamnie
–itymgorzejdlaniej.Toteżwszelkimisiłamidążyłem
doprzyśpieszenialunchu.
TymczasemgdyAlicesączyłapowolikawę,nagle
deszczzacząłuderzaćoszyby,poczymrozległsię
złowieszczypomrukgrzmotu.Odgłosytespowodowały,
żepoderwałasięzfotelaizbliżyładookna.
–Och!Spójrztylko!–wykrzyknęłaprzerażona.–Ależ
niewporę!
Stanąłemobokniejprzyoknie.
–NaJowisza,rzeczywiściefatalnie–zauważyłem,
dodając:–Najwyraźniejzaciągnęłosięnadobre.Mam
nadzieję,żeniemaszwtopopołudnieżadnych
umówionychspotkańiniebędzieszmusiałaprzebywać
zbytdługonadworze.
Gdywypowiadałemtesłowa,nieboprzecięłapotężna
błyskawicainatychmiasthuknęło.NatwarzyAlice
pojawiłosięprzerażenieicofnęłasięniepewnie.
–Och!–wykrzyknęłaprzestraszona.–Jestemmałym
głupiutkimtchórzem–szepnęła–ibojęsięburzy,budzi
wemnietrwogę!
