Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Fabio
PROWADZIŁEMWŁAŚNIEOŻYWIONĄDYSKUSJĘzdwoma
zaprzyjaźnionymipolitykami,gdyPietropodszedłdomnieinachylił
siędomojegoucha.
–Mamwieści…–szepnął.
–Jestemzajęty–odpowiedziałem,odprawiającgoruchemdłoni.
–…zgatunkutych,któreniemogączekać–dodał.
Wydarzeniasprzedponadpółtorarokunauczyłymnie,żekiedy
ktośzmoichbliskichchciałmiprzekazaćcośpilnego,niepowinienem
zwlekać.Musiałemwysłuchać,comadopowiedzenia,bomogłomnie
tokosztowaćżycie.
–Wybaczcie,panowie–zwróciłemsięprzepraszająco
dotowarzyszy.–Zachwilęwrócęibędziemykontynuowaćnaszą
rozmowę.
WsparłemsięnalasceiruszyłemzPietremwstronębocznego
korytarza.Zatrzymaliśmysięwewnęcewielkiegookna,aby
wspokoju,zdalaodotaczającegonastłumu,zamienićkilkasłów.
–Cosięstało?–zapytałem.
–Nasiludziemitoprzesłali–oświadczyłmójtowarzysz,poczym
wyciągnąłzkieszenieleganckiejmarynarkitelefonipodsunął
migopodnos.
Przyjrzałemsięzdjęciunaekranie.Przedstawiałociemnowłosego
mężczyznęwokularachprzeciwsłonecznych,któryschodziłztrapu
nowoczesnegojachtunaląd.
–FlavioRusso!–wykrzyknąłem,niepanującnademocjami.
Byłempewny,żetemattejprzeklętejrodzinyjestskończonyraz
nazawsze,żeRussozostaliwyeliminowaniwrazześmierciąLuki.
