Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
towciążtasamaperspektywa:zjednejstronydotykałaanonimowego
tłumu,zdrugiejmiałaoparciewurzędnikachwyglądającychprzez
oknowystawowe.Szkoda,żenatychschodachniepowstanieżaden
spórolosyPergamonii.Niebędzieteżżadnegoproblemu
zpożegnaniempostaci,jużbowiemdawnosiępożegnały,zanim
tuwogóletrafiły.Cukierniajestzresztąmiejscemzupełnie
przypadkowym.WPergamoniijestwieletakichmiejsc.
–Chciałbymsięstądwydostać–powiedziałJonatan.
Niemalwszyscyspojrzelinaniegojednocześnie,zastanawiając
się,ocomuchodzi.
–Adokądpanzamierzaiść?–zapytałaAngelika.
–Naraziejeszczeniewiem–odparłon.–Możewrócędodomu.
–Zatempójdęzpanem–powiedziała.
–Wołałbymiśćsam–rzekłon.–Bardzowasproszę,pomóżcie
misięstądwydostać.
–Właściwiekażdychciałbysięstądwydostać–rzekłakobieta
wbiałejsukni.–Niechpanzapytakogokolwiekznas.Oniczym
innymniemyślimy,tylkootym.
Wtejsamejchwiliktośroześmiałsięwgłębicukierni.Był
tośmiechkobiety,awięcnajpewniejwłaścicielki.
–Panjesturodzonymfryzjerem–dałysięsłyszećsłowazgłębi
sklepu.–Proszęsobietylkoprzypudrowaćpoliczkiinamaścićwłosy,
najlepiejbrylantyną,ijużmógłbypanchodzićpomieściejakofryzjer.
Znówroześmiałasiętasamaosobaiwyglądałonato,iżjestnią
właścicielkasklepu.
Jonatanzrobiłkrokwstronębalustrady,awzrokmiałzawieszony
wprzestrzeni.Wyglądałtrochęjakupiórinależałoprzypuszczać,
żewokółpanowałstrachprzedjegonastępnymkrokiem,mógłbowiem
runąćztąbalustradą.Mógłteżjakogóralodowaspłynąćpodcukiernię
iwtensposóbznaleźćsięustóptłumu.Aletwarzjegowyrzeźbiłdość
spontanicznyuśmiech,wykazującyjegoznakomitepoczuciehumoru.
Któżztłumumógłbywejśćnatęwyspęztwarzątakpełnąuśmiechu?
Wyrażałaonazadowolenie,ajednocześnieból,iżniedanejestztej
