Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wwynajętymmieszkaniu–dogadywaliśmysięnaprawdędobrze.
Wiadomo,jakwkażdymzwiązkubyłycichedni,alemimotomogłam
zczystymsumieniempowiedzieć,żenaszarelacjanależała
doudanych.
Ślubwzięliśmypięćlattemu–byłatomałauroczystość,któraodbyła
sięwpięknejkaplicypodmiastem,gdzietowarzyszyłanamtylko
najbliższarodzinaiparuprzyjaciół.Zarazpotemprzeprowadziliśmy
siędomieszkania,wktórymmieszkaliśmydodziś.Byłoniewielkie,
aleprzytulneizawszeczułamwnimspokójorazdobrąenergię.
Niestety,poutracieLarytomiejscestałosiędlamnieemocjonalnym
więzieniemimoimmarzeniembyło,żebyjaknajszybciejjeopuścić.
Odruchowospojrzałamnawyświetlacztelefonu,któryodparudni
miałamwyciszony,izobaczyłam,żeporazpiątywciągugodziny
próbujedodzwonićsiędomniemojamama.Podniosłamkomórkę,
palcemprzesunęłamzielonąsłuchawkępoekranie,poczym
przyłożyłamaparatdouchaiobojętnymgłosem,któregotonmiał
utwierdzićjąwprzekonaniu,żeniejestzemnąażtakźle,
wymamrotałam:
–Halo?
–Cześć,kochanie.
Usłyszałamgłos,któryzawsze,nawetwnajgorszychmomentach,
działałnamniejaknajskuteczniejszelekarstwopodczasmęczącej,
ciężkiejchoroby.Tymrazemokazałosięjednakinaczej.
–Jaksiędzisiajmasz?–zapytałaztroskąwgłosie.
–Leżę–wyszeptałam,poczymdodałamjużbardziejożywionym
tonem.–LeżęiczekamnaRoberta,niejestźle–skłamałam.
–Przepraszam,kochanie,porazsetny,żenieprzyjechałamdociebie,
aleniedoszłamdosiebiepooperacji.Wiesz,że…
–Mamo,przestań,nietłumaczsię,przecieżjawszystkorozumiem
–przerwałamjej.
Niemiałamochotyznowuwysłuchiwaćtego,jakjestjejźle,żewtak
tragicznymmomencieniemajejprzymnieiżeniemożesobietego
wybaczyć.
Przecieżdobrzerozumiałam,żeoperacjakręgosłupa,którąprzeszła
miesiąctemu,niebyławycięciemwyrostkarobaczkowegoiżepodróż
zItaliidoPolskimogłabybyćdlaniejtragicznawskutkach.
