Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niemamkluczy…Chybatamjezostawiłem–powiedział,
odchodzącspokojnymkrokiem.
Gdymężczyznazniknąłzapłotem,zzaktóregoniebyłozupełnienic
widać,wzięłamgłębokioddechiszepnęłamdomęża:
–Dziwnyjest.
–Tywkażdymwidziszcośdziwnego.
–Niewkażdym…–zaoponowałam,aleRobiwszedłmiwsłowo.
–Cichobądź,boonzarazwróci.Usłyszy,comówisz.
–Widziałeśjegooczy?–kontynuowałam,niezwracającuwagi
naupomnieniamęża.
–Cichobądź…
–Sątakieprzeszywające…
–Emmo,przestań…
–Jegowzrokjestjak…Samaniewiem,jaktookreślić…
Wtymmomencieusłyszeliśmygłoswłaścicielazanaszymiplecami.
Zakradłsiętakcichoiniespodziewanie.Tak,żeażsięprzestraszyłam.
–Jestem.Mamklucze–powiedziałzdecydowanymgłosem,którego
tonoznajmiłmi:„słyszałem”.
Nicwięcejniemówił,ajaczułam,jakoblewamniezimnypot.
Modliłamsię,żebywkońcuotworzyłdrzwiiwpuściłnasdośrodka.
Jegodziałaniadotegozmierzały,alewszystkorobiłtakwolno,
żemyślałam,iżspecjalniewydłużatęchwilępoto,bymczułasię
jeszczebardziejniezręcznie.
Włożyłkluczdozamka,przekręciłgodwarazy,poczympowoli
otworzyłskrzypiącedrzwi,amoimoczomukazałsięogromny,piękny
hol.Jegościanybyłybladoróżowe,anapodłodzeleżałstary,
drewniany,skrzypiącyparkiet.
Przydrzwiachpoprawejstronieustawionybyłsztucznyfikus.Sięgał
prawiesufitu,acień,jakirzucałnaprzeciwległąścianę,przypominał
mipostaćgarbategostaruszka.
Niezatrzymaliśmysięjednaktutajipochwilizholuprzeszliśmy
dowielkiegosalonu,którymiałczterydużeokna,zczegojednobyło
wyjściemnataras.Ścianypokrytebyłyzielonątapetąwróżowe
kwiaty,napodłodzeleżałastara,brudnawykładzina,asufitbył
pomalowanybiałąfarbą,którazupływemlatzmieniłasięwżółtą,
popękanąemalię.Nasamymśrodkusalonustałdrewnianyfortepian.
