Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
łamniezastosowaćsiędokolejnejwskazówki–wybra-
łamsięnaspacer.Dopierowtedyzorientowałamsię,
jakogromneiszerokiesąpekińskieulice.Gdyzapali-
łosięzieloneświatło,wkroczyłamżwawonaasfalt
isprawniezaczęłamzmierzaćdoprzeciwległegochod-
nika,któryjawiłsięgdzieśnahoryzoncie.Ledwiezdą-
żyłam,bojużsygnalizatorczerwieniłsięnamnieze
złością!Pomyślałamostaruszkach.Jakonisobiera-
dzą?Możeautajużichrozjechały,więcdziadkówzla-
skamiwPekiniepoprostuniema?Albowszyscy
ćwiczątai-chi,więclaskiniesąimpotrzebne?
Przedpierwsząwnocyzajrzałamdomałejcukierni–
skusiłamsięnakilkadobrzewyglądającychmiejscowych
specjałów.Pojednymkęsiekażdegoznich,wiedziałam,
żebyłtopierwszyiostatniraz.Chińczycy,niestety,nie
wiedzą,jakrobićdobrączekoladę.Pachniała…benzyną.
Zresztączekoladatocoś,zaczymPekińczycynieprze-
padają,więctęprawdziwąsprowadzasięzZachodu
isprzedajepo40juanów,czyliokoło20złotychzata-
bliczkę.Obcokrajowcomoczywiście,boniktinnyjejnie
kupuje.Pamiętam,żepodczasspaceruzimowepowie-
trzebyłobardzosuche,adodatkowopotychchińskich
łakociachzachciałomisiępić.WPekinie,naszczęście,
roisięodmałychsklepików.
Weszłamdojednegoznich.
–Poproszęzielonąherbatę–powiedziałam.Przy-
najmniejtakmisięwydawało.Panpopatrzyłnamnie
zezdziwieniem.
–Herbatęzosła?–zapytał.
Wtedyzorientowałamsię,żepomyliłamtony.Lu
wczwartymtonieoznaczaosła,aluwdrugimtonie–to
~16~
