Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
24
POCHWAŁAPORAŻKI
dlasiebieautoironią,żec’estpourquoijesuistellementratée–„dla-
tegotakazemnieporażka”17.
Raczejmiałatonamyślijakożart,jednakporażkatonietemat
dośmiechu.Gdytylkowypowiemyjejimię,zaczynaonażyćwła-
snymżyciem–zanimsięobejrzymy,jużpukadonaszychdrzwi.
NiepewnośćistnieniaWeilnieodstępowałajejaninakrok,powo-
dujączwiekiemcorazwiększecierpienie,zarównofizyczne,jak
ipsychiczne.Jednakimbardziejcierpiała,tymwięcejrozumiała,
askorocierpiałaponadmiarę,tozrozumiałazdumiewającowiele.
Połączenieskrajnejkruchościinadzwyczajnejwnikliwości,które
lekarzdostrzegłwniejjakodziecku,zdefiniowałojąjakoczłowie-
ka.Weilbyławpełniświadomategopołączenia.Wjednejroz-
mowiezmatkąnatematswoichdotkliwychmigrenpowiedziała
kiedyś:„Nieżałujmnieprzezmojebóległowy,bowiembeznich
niezrobiłabymwielurzeczy”18.
NaprzestrzeniswojegożyciaSimoneWeilbyłaniezdarna,przez
coznaczniewięcejwysiłkukosztowałyjąinterakcjezeświatem
fizycznym.Jejniezdarności,jakzauważaGustaveThibon,„do-
równywałajedyniejejdobrawola–itoonaztejparyostatecznie
zwyciężyła”19.Byłatookrutnaironialosu:podczasgdyintelektual-
nieimoralniebyłazdecydowanieponadinnymi,togdyprzychodzi-
łodoprostychczynnościdotyczącychjejciała,ustępowałaniemal
każdemu.Jakwspominajejkoleżankazeszkoły,Weilwwieku
dziesięciulatwyglądała„niczymmalutkiedziecko,któreniepotrafi
posługiwaćsięrękoma”20.Pisaniesprawiałojejznacznątrudność
izawszebyłaztyłuzarówieśnikami.Bezwzględunajejpoten-
cjałintelektualnydzieciństwospędziłanapróbachdorównaniain-
nymdzieciomwkwestiachpraktycznych,odpisaniairysowania
17F.duPlessixGray,SimoneWeil,Penguin,NewYork2001,s.6–7.
18Cytatw:S.Pétrement,SimoneWeil,dz.cyt.,s.70.
19J.M.Perrin,G.Thibon,SimoneWeilasWeKnewHer,Routledge,London
2003,s.117.
20Cytatw:F.duPlessixGray,SimoneWeil,dz.cyt.,s.15.
