Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
lotnisko,czekanie,potemprawiepółdniawdziurzenawysokościach.
Wniczymniepomagałaświadomość,żezoknasamolotuwidaćpola
chmuribezkresnyAtlantyk;byłosięodciętymodświatainie
„rozciągałosię”jużoddo.Usłyszałem,żemojażonawstała:
wsypialniopuszczanozrolowaneprzeznocrogidywanu.Potemmnie
minęła,nawetniezauważywszy,iwpokojuzapachniałonachwilę
czymśdawnominionym,kalendarzemadwentowymczyksiążką
odinozaurach.
–Mamnadzieję,żenapokładziebędziewi-fi–powiedziałem.
–A,dzieńdobry.
–Nieśpięjużodgodziny–wyjaśniłem.–Sorry,zacząłem
rozmowębezciebie.
–Pewnieniebędzie.Znaczyinternetu.Aledajmisięobudzić.
Chwilępotemwmieszkaniuunosiłsię,niczymdrugiesłońcetego
przedpołudnia,zapachkawy.Mójkubekozdobionybyłkolorowymi
fraktalamiMandelbrota.
Przyśniadaniusłuchaliśmyanalogowegoradia,jakwśredniowieczu.
Jazz-bandgrałSummertimeiBegintheBeguine.Mariannespytała
mnieotytułpiosenki.Podałemgo.
–Beginki–zamamrotała,stojącprzyblacieimacającawokado.–
Beginkimacająawokado.
–Tak–przytaknąłem.–TaksięwtedyżyłounaswEuropie.
Mariannezatkałanosinaśladowałakomunikatkapitananadawany
poosiągnięciuwysokościprzelotu.„Szanownipaństwo”.Przejęzyczyła
siękilkarazyimusiałazaczynaćodpoczątku.
–Dlaczegoonizawszezatykająnospodczasnadawania
komunikatu?
–Pewnieżebywyrównaćciśnienie–powiedziała.
–A.
–Macaćawokado–powiedziałaMarianne.–Taktosięzczasem
dzieje.Kiedyśludziepotrafiliwymacaćzranaconajwyżejogień
świętegoAntoniegoalbokolumnymorowe.
–Tarzanwyskoczyłjakoniemowlęzespadochronemzpłonącego
samolotu.Zaraznapoczątkufilmu.
