Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Marianneukroiłasobiekromkęchleba.
–Alenigdynienauczyłsięporządniemówić–powiedziała.–
Przynajmniejtakąmasznadnimprzewagę.
–Denerwujęsię.
–Noalezobacz,będziesztamzinnymiludźmi.Kogojeszcze
zaprosili?
–NorbertaGstreina.
–BeginkimacająNorbertaGstreina–powiedziałaMarianne.
Zaśmiałemsięztegozdania.Jednakpoodgłosieśmiechu
poznałem,żepowolizaczynamsiębać:byłzbytostentacyjny.
MariannewyszukałazdjęciewspomnianegoautoranaswoimiPhonie
ipokazałamije.
–Wiem,jakwygląda–powiedziałem,alemimotowziąłemtelefon
doręki.Jednozezdjęćpowiększyłosięprzytymautomatycznie
iGstreinwypełniłekran.Położyłemmupalecnanosie.
–ZgrajaAustriakówwgórachKanady.Czytającychsobie
nawzajemjakieśrzeczy.
–Tak–powiedziałem.–Będziesiędziało.Patrz,jakonpoważnie
patrzy.
–Dojącychpospołulodowce,boguduchawinne.
–AustrianCultureForum–odpowiedziałem.
–NorbertGstrein–powtórzyłaMarianne.–Idziesięćgodzin
wsamolocie.Jakwdziewiętnastymwieku.Maszwszystko?
Przejrzeliśmywalizkę.Byłempewien,żewszystkospakowałem,ale
wspólneprzepatrywaniekażdejprzegródkiwytworzyłopoczucie
bezpieczeństwa,którepóźniej„wdziurzenawysokościach”byćmoże
dasięprzywołaćizamienićwsenność.Zauważyłem,żeMarianne
mapoobgryzanepaznokcie.
–Tabletkizmelatoniną?
–Tutaj.–Dotknąłemkieszeninapiersimarynarki.
–Inapewnoniebędziecizimno?
–Niemogęjużterazchodzićwtymnordyckimczymś.
–WKanadziesąwłaściwiezorzepolarne?
