Book content
Skip to reader controlsSkip to navigationSkip to book detailsSkip to footer
1.Cudownelata
ByćmożeWielkanocniemiałamocyimagii
porównywalnejzBożymNarodzeniem,jednakobaświęta
łączyłniezmiennyibardzoważnyelement:byłyprezenty,
awoczachdziecibyłtoczynniknajważniejszy.
–Prezenty,prezenty!
Małychłopiecojasnychwłosachzeskoczyłzpiętrowego
łóżkainachyliłsięnadśpiącąsiostrą.Choćjegogłosbył
bardzodoniosły,tojednakniezrobiłnaniejżadnego
wrażenia.Byłobardzowcześnieinawetniezareagowała,
wciążotulonawróżowąkołderkę.
–Wstawaj,wstawaj!–Maleczacząłniąpotrząsać,nie
dajączawygraną.–Prezenty!
Małamlasnęłakilkarazyiztrudemotworzyłajedno
oko.Mlasnęłaponownieiczymprędzejjezamknęła.
–No,wstawaj!
Gdychłopiecusłyszałwoddaliotwieranedrzwi,wybiegł
zpokojusiostryi,mijającmamę,wpadłdosalonu.
Natychmiastznalazłsięprzyogromnejmeblościance
izacząłotwieraćwszystkieszuflady.
–Poczekajnasiostrę–odezwałsięleżącynałóżkutata.
–Onaniechcewstać–odpowiedział,zaglądając
dokolejnychszafek.
–Jaktoniechcewstać?Aktojestwdrzwiach?
Chłopiecspojrzałnazaspanąsiostrzyczkę,mocno
trzymającąsięmamy.Malutkieoczywciążniebyły
dokońcaotwarte.
–Kasia,chodź!Musimyszukać!
Szukanieprezentówwielkanocnychbyłośląskątradycją,
którądzieciuwielbiały.Kasiaszybkoprzyłączyłasię
doeksploracjiniższychszuflad.Choćwciążzaspana,swój
prezentodnalazłajakopierwszaizapiszczaładonośnie
nawidoklalkiBarbie.
–Jest!Jest!–zakrzyknąłchłopieciwyciągnąłzszafy
kolejkęelektryczną.
Gdyusiadłnaśrodkupokoju,gotowy
dorozpakowywaniadużegopudła,odezwałsiętata:
–Szukajdalej.
