Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
MartynaGoszczyckaRW2010Potępienie
***
Eliarakrążyłanerwowopoizbie.Zniecierpliwiona,coruszzerkałazaokno,
wypatrując.Przystawałaiprzesuwałapalcamipoblaciestołu,niechętniespoglądając
należącynanimzapisanypergamin.Klęławmyślach,złanasiebie,iżpokazała
HarupaczkęodPlage.Aleskądmogławiedzieć,żealbinoskawpadnienacoś
takiego?Sądziła,żerudzielecbyłdlaniejkimśważnym,kogoniechciałaby
skrzywdzić.Asłowamizapisanyminatejprzeklętejkartceskazywałagonaśmierć.
Cośtuniegra–pomyślała,łapiącpergaminiporazktóryśśledzącwzrokiem
tekst.Niedałabyśmitegobezpowodu.Ażtakbardzoniechcesz,byzatobąpodążył,
żebyłaśgotowadaćmuzłudnąnadzieję,wypisująctubzdurynatematzabójczej
trucizny?Niewierzę.Poprostu,kurczę,niewierzę.Ococichodzi?
Drzwiskrzypnęłyprzejmująco.Powiałorześkimpowietrzemibagiennym
smrodem.Tchnęłoteżodoremkrwi.Medyczkaobróciłasięszybko,napięta
izdezorientowana.Ujrzałarudowłosego,ochlapanegobłotemiuwalanegowposoce
odstópdogłów.
–Cośtyzrobił?!
–To,comusiałem–odparłspokojnie,wyciągajączkieszenimieniącąsię
przyblakłymibarwamikulkę.–ZdobyłemPerłęMocy.
–Aleskądtakrew?!Niejesttwoja,prawda?–Dziewczynapoczuławściekłość
ibezradność.
–Nie.Kilkarusałeknapatoczyłosiępodrodze.
–Miałeśpowołaćsięnamnie,Haru...–Głosjejzadrżałiwcaletegoniekryła.–
ZnająmnieioddałybyciPerłę,gdybyś...
–Wolałemtozrobićposwojemu.–Wyminąłjąizłożyłświetlistąkulkęna
blaciestołu,obokbuteleczkizkrwiąPlage.Wysunąłkrzesłoiopadłnaniezcichym
westchnieniem.Podniósłrękęizacząłwyciągaćzwłosówwodorostyigałązki.
30
