Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Naprawdę?Omniesięniepokoiłeś?Dlaczego?–
spytała,udając,żesiędziwi,odetchnęłajednakzulgą,
bojużwiedziała,żetoononiądopytywał.
–Czymożemyporozmawiać?Poczęstujeszmnie
herbatą?
–Trochęjużpóźno,kładłamsięspać,tylkoakurat
wyłączyliprądiszukałamświecy...
–Przepraszamzanajścieotakiejporze,alezeszło
miwtymBaranowie.Kolegapoprosił,bymzostał
nakolacji,niewypadałoodmówić.Zostałemwięcijakoś
takczaszleciał.
–Wejdź–rzekłazlekkimociąganiem–nastawięwodę.
Spaławizbiekuchennej,takzwanejparadnejwogóle
nieogrzewała.Ogieńpodpłytąjeszczebuzował,
niedawnodołożyładopieca,wodawniebieskimczajniku
zagotowałasiębardzoszybko.Zalałalekkozwietrzałe
wiórkiwrzątkiem,alepokrótkimnamyślepokruszyła
kwiatyrumiankuizakryłanaparspodeczkiem.
Zaniosłakubkidostołu,postawiłanakolorowej
ceracie.Tadeuszsiedziałnadrewnianymkrześlejeszcze
zczasówStasi.Usiadłanaprzeciwko,pochwiliwstała
iposzłapomiód.Stałwszafce,skrystalizowanyitwardy,
tobyłyjakieśnędzneresztki.Zapomniałazupełnieonim,
niezabrałagodoMrągowa,aprzecieżbysięprzydał
wtyminfekcyjnymsezonie.
–Rozgrzejsię.Oczymchceszzemnąrozmawiać?–
zapytała.
Tadeuszpopatrzyłnanią.Zauważyła,żeprzybyło
mukilkazmarszczekwokółoczuisiwychwłosów.Schudł.
Miałnasobienowysweterzowczejwełny,wnorweski
wzór,napewnoniekupionywzwykłymsklepie.
Popatrzyłanaprawądłoń,aleniezauważyłananiej
