Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PodbiegadonasMarcia,asystentkamamy.Tużzanią
zatrzymujesięJulienwswoimporsche.Wyrzucabagaże
nachodnikprzedwejściemdohaliodprawdlapasażerów
podróżującychpierwsząklasą,nawetniezawracając
sobiegłowytym,żebyjezważyć.
–Jakdobrze,żejużjesteś,musimylecieć!Dzwonili
z„Harper’sBazaar”.Chcąprzeprowadzićwywiad
natychmiastpowylądowaniu–mówiMarcia.
–„Harper’sBazaar”!Niemalipy!–piszczę
zzachwytu.
Julien,podsłuchawszy,podchodziidodaje:
–„Vogue”totoniejest,ale...
Spoglądamnaniego,unoszącbrwi.Zawszerobi
tosamo.Przypominamamieokolejnym,wyższymcelu,
jakgdybyto,codotejporyosiągnęła,było
niewystarczające.Ao„Vogue’u”tojejakuratnietrzeba
przypominać.Samdoskonalewie,jakdługomama
próbujejużspełnićtomarzenie.ToŚwiętyGraaldla
projektantówmody.Dotychczaspokazalikilkajej
sukienekirazczydwawspomnielijejimię,alenigdynie
przeprowadzilizniąpełnegowywiadu.
–Nicsięniemartw,mamo–uspokajamją.–Potwoim
pokazie„Vogue”jeszczebędziedobijałsiędotwoich
drzwi,zobaczysz.
Mamarzucaminerwowyuśmiech,poczymobracasię
wstronęswoichnajbardziejdoświadczonych
projektantów.Zgodnieztradycjąnatydzieńmody
wNowymJorkuwybierająsięnajwyżejpostawieni
członkowiezespołu,zostawiającresztę–wtymmnie–
dopilnowania„gospodarstwa”(plusemjestto,żebędzie
możnanosićjaponkidopracy!).
PodchodziJonathan,jedenzwyższychrangą
projektantów.
