Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Aleconajważniejsze,oniwswoimświeciesiedzą.Niewpychająsię
tam,gdzieichniechcą.Robiąswojeinteresy,niewiadomodokońca
jakie,jednakpilnująsię,żebyKazikowizabardzonaodcisknie
nadepnąć.
–Nojasne.
Patrzyłemnabudyneksalizabaw.Widziałemwchodzących
dośrodkanastolatkówirodzicówzdziećmi.Nicpodejrzanego
–kolejnaatrakcjadlacałychrodzin,czyliidealnaprzykrywkadla
przestępczegosyndykatu.CotakiegozrobiłimProsty,żeażtak
goszukają?
–Jedziemygdzieśjeszcze?–zapytałwreszcietaksówkarz.
–Niechmniepanzawieziegdzieś,gdzienapijęsiędobrejkawy.
–TojabympolecałBristolkęna1Maja.Majątampyszneciastka.
–Ciastekakuratnielubię–mruknąłem.–Jedziemy.
Kierowcaruszył.Kiedyminęliśmysalęzabaw,podrugiejstronie
zauważyłemzaparkowanysamochód.Znajdującasięwśrodkukobieta
miałaidealnywidoknawejściedoprzybytku.Tylkomimignęła:
kasztanowewłosy,okularyprzeciwsłoneczne,szarygolf.Masowałasię
pokarku.Cośwjejpostawie,jakbyzmęczenie,sugerowało,
żespędziławtymauciejużsporogodzin.Pewniegdybymzajrzał
dośrodka,znalazłbympustekubkipokawieipapierkipozjedzonych
batonach.
–Cotobyłzasamochód?Ten,któryminęliśmy?–zapytałem.
Kierowcaspojrzałwlusterkowsteczne.
–Opelastra.Czarny,jakbypanznowuniezwróciłuwaginakolor.
Podziękowałem.Czarnyopelastra,awśrodkukobieta,która
zjakiegośpowoduobserwowałatomiejsce.Żałowałem,żenieudało
misięlepiejjejprzyjrzeć.Miałemprzeczucie,żejeszczesięspotkamy.
