Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Strzepnąwszykroplezkształciczka,spytała:
–Naprawdęnaszepiękniejsze?–Izwróciłasiędostarościca
Piotra,którymilcząc,stałobokkominka:–Ajasnypanjakmyśli?
Piotruśmiechnąłsiętylkowodpowiedzi.
–Jasnypantakimilczący–przycięłamudziewczyna–jakby
gotamlutrowieprzekabacili.
Drugadodała:
–Możezakochany.
Stefanmrugnąłdodziewczątokiem.
–Niebeztego.
„Diablikomudomoichamorów”–chciałpowiedziećPiotr,
najwidoczniejzmieszany,alenaszczęścieweszlipachołkowie
iwybawiligozopresji,meldując:
–Konieoporządzone,waszamiłość.
Piotrspytał:
–Zjedliście?
–Takjest,waszawielmożność.Żurzchlebemiboczkiem
wędzonym.Ipiwobyło–dodalizzadowoleniem.
–Dobrzewam,hultajom–odezwałsięStefan.Wskazałimsłomę
wkącieizby.–Tuselegnijcie.
Dlapanówzaśpościelonebyłyłoża.Dziewczynyszykowały
imkąpiel:nalewałyzgarówgorącejwodydobalii,ażparabuchała.
–Tedysiępanowiewykąpiecieidopierzyn.
Iposzłypółmrokiemdziewczętaprzezizbękuwyjściu.Stefan
zawołałzanimi:
–Hej,dokądtakwczas?!Aplecyszorowaćktobędzie?
Onechichocząc,pierzchałyprzedrozochoconymStefanem,nie
nawykłedotakiejobcesowości,aleirade,żesiępodobająmłodemu
pankowi.Iwśródtegorozbawieniarozległosięmocnepukanie
dodrzwi.Chichoturwałsię,dziewczętaspojrzałyposobiezmrożone.
