Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jużidziemy–odpowiedziałyśmyjednocześnie,zgrabniepod-
noszącsięzkanapy.
WieczorempostanowiłamporozmawiaćzHelenąnaosobno-
ści.Znalazłamjąnatarasiewtowarzystwiedziadka,któryczuleją
przytulał.
–Dziadku,umówiłamsięzmojąbrygadąAAnaporannyjog-
ging–poinformowałamzadowolona.
–Wyślędodatkowychludzi,żebymieliwasnaoku.
–Okej.Heleno,czy…–zaczęłam,szukającwgłowiepretekstu,
byodciągnąćkobietęoddziadka.
–Kochanie,zarazwrócę–zwróciłasiędoSalvatorego.
–Dobrze,będęczekał.Dobranoc,Valentino.–Dziadekposłał
namszerokiuśmiech.
–Heleno,chciałamztobąporozmawiaćotym,comówiłaś
oLorenzu,albodokładniejotym,czegoniepowiedziałaś–ode-
zwałamsię,gdyweszłyśmydomojegopokoju.
–Valentino.–Helenaznaczącopoklepałamateracłóżka,na
którymusiadła,więcpodeszłamdoniej.–Miałaśjużprzyjemność
poznaćLorenza?
–Nie.Nieinteresujemnietenczłowiek.Znaszmojąsytuację
idoskonalewiesz,żeniemamwyjścia,więcpoznawaniegowcześ-
niej,niżtokonieczne,niejestmoimżyciowymcelem–wyjaśniłam
rozgoryczona,przewracającteatralnieoczami.
–Rozumiemtwójbunt,alepamiętaj,żenietakidiabełstrasz-
ny,jakgomalują.ChoćLorenzozpewnościązasługujenamiano
diabła,tojestprzytymszatańskoprzystojnyipotworniegorący–
opowiadałarozmarzona.
–Toitaknicniezmienia.Todalejjestmałżeństwozprzymusu,
mimożezprzystojnymgościem.Wiesz,jakietotrudne,kiedyinni
29
