Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PrzedmowaSamaGoldsteina
19
wżyciuinauczeniasię,jakradzićsobiezobjawamiitrudnościamiwfunkcjonowaniu.
Wpodsumowaniuswojegorozdziałustwierdziła,żezpomocątroskliwychspecjalistówdoro-
ślizADHD„mająwybórimożliwośćrozwijaniatychtalentówiprzystosowaniaśrodowiska,
byspełniałoichosobistepotrzeby.To,czegoczęstoimbrakuje,towizjaiodwaga,byto
uczynić”(Young,2002,s.158).
WkolejnychlatachdrYoungpołączyłasiłyzJessicąBramhamiinnymikolegami,po-
szerzajączakresswojejpracy.Zespółpracowałsumiennie,badającADHDdorosłychitwo-
rzącpsychospołecznyprogramleczeniadorosłychztymzaburzeniemzapomocąmodelu
poznawczo-behawioralnego(Bramhamiin.,2009;Gudjonssoniin.,2009;Young,2005;
YoungiGudjonsson,2008).
Pierwszewydanietegopodręcznikazostałodobrzeprzyjęte.Recenzenciwskazali,żeopi-
sanywnimprogramdostarczałpożytecznegoipraktycznegozestawunarzędzidopracy
klinicznej.Todrugiewydaniejestkolejnymważnymkrokiemnadrodzedostandaryzacji
psychospołecznejterapiidorosłychzADHD.ProgramYoungiBramhamzostałsprawdzony
empirycznie(Bramhamiin.,2009).Podobniejakwpracyamerykańskichbadaczypodkie-
runkiemSafrena(Safreniin.,2005a;Safreniin.,2005b),drYoungzewspółpracownikami
kontynuowaławażnyprocesocenypodejściapoznawczo-behawioralnegowterapiidoro-
słychzADHD(zob.teżEmilssoniin.,2011;Youngiin.,wprzygotowaniu).Okazałosię,żeto
podejścienietylkodostarczaosobistegowgląduipsychologicznejulgi,aletakżeogranicza
ciężkośćobjawówiupośledzeniecodziennegofunkcjonowania.
Torozszerzone,drugiewydanierozciągamodelterapiiYoung-Bramhamtakżenaokres
adolescencji,okreskrytyczny,przygotowującydoważnejprzemianyosóbztejpopulacji
(Young,MurphyiCoghill,2011).Nowościąwtymtomiesąwytyczne,jakprzedstawiać
strategieiinterwencjewwarunkachterapiigrupowej,atakżeoddzielnemodułyzaprojek-
towane,byrozwijaćiusprawniaćfunkcjonowanieuwagiipamięci.Każdyrozdziałzostał
gruntowniepoprawionyizaktualizowany.Dodanonowąliteraturę.Rozwiniętoprzykłady
istotnedlanastolatkóworazdorosłych.Strukturakażdegomodułuzostałaprzeorganizowa-
naiuproszczonawedługspójnegoschematu.Iwreszcie,rozdziałpoświęconyocenieADHD
wpierwszymwydaniuzostałusunięty,abyzrobićmiejscedladodanychtreściiomówionych
właśnierozszerzeń.
Hipoteza,żeADHDjestzaburzeniemtrwającymcałeżycie,zostałazbadanaizweryfikowa-
na.WspółczesnateoriaetiologiiADHDjestspójnazjegotrwaniemprzezcałeżycie,odzwier-
ciedlającraczejrozwojoweaniżelipatologiczneróżnicemiędzydotkniętymizaburzeniem
jednostkamiapopulacjąogólną.Konsekwencjeżyciazciężarempoważnieupośledzającego
zaburzenia,któreprowadzidozakłóceńwobrębiesamodyscypliny,skutkująproblemami
