Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wystraszyłam.Jesteśbardzodobrzezbudowany,
adotegotetwojeniemalżeczarnejaksmołaoczy,zarost
isilneręce–wymieniamzprzejęciem.
–Jabymtonazwałseksownym,anieprzerażającym,
alejakktowoli.
–Skromnośćtotwojedrugieimię?–prycham.–Itak
naprawdęniewiem,coikogowolę–dodajęzezłością.
–JestemHunter–odpowiadazrozbawieniemiwyciąga
domniedłoń.
–Żartujeszsobie?Wyglądasz,jakbyśnacodzieńwalczył
zniedźwiedziami,imasznaimięHunter?
–Wszystkowskazujenato,żemoirodzicemieli
fantazję.–Uśmiechasię.–Podajmirękę,pomogę
ciwstać–nalega.
Niepewniełapięsięjegoprzedramieniaiidąc
nachwiejnychnogach,pozwalamsięzaprowadzić
doniewielkiejkuchni.
–Powiedziałeś,żetoschroniskogórskie,gdziesązatem
inniludzie?
–Ratownicyichewakuowali.Odkilkudnizapowiadali
potężneopadyśniegu,skutkującepóźniejszymilawinami.
Skrajnymniebezpieczeństwembyłobypozwalaćludziom
tutajzostać.Mamynajbardziejsrogązimęodkilkunastu
lat.Normalnieotejporzerokuokolicatętniżyciem.Teraz
niespotkasztużywejduszy.
–Aty?
–Coja?
–Dlaczegozostałeś?
–Botomojeschronisko.Nigdysięstądnieruszam.
Mamzapasyżywnościnakilkamiesięcy.Drewno
doogrzewaniateżjest,taksamojakbieżącawoda.
Tomójazyl.
–Małetojaknaschronisko.–Omiatamwzrokiem
pomieszczenie.
–Jesteśmyterazwmojejchacie.Myślisz,
żeogrzewałbymbezpotrzebytakiwielkibudynek?
Naprawdęnicniepamiętasz?–zmienianagletemat.
–Nicanic.–Kręcęgłową.–Skoroniematuludzi,
toskądtakroplówka?–Pokazujęnawenflonwbity
