Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
byłyhitemokolicy.Bizneskwitł,cocieszyłonietylko
Ankę,aletakżejejrodziców,którzybylizniejniezmiernie
dumni.Obojeczęstodoniejzaglądali,gdyżodrodzinnego
domudzieliłojąmożedziesięćminutpieszo.
Naniedzielnepopołudnie,pozamknięciucukierni,
zaprosiłanajbliższychnatorturodzinowy.
–Cześć,kochanie!–zawołałaodprogumama.
–Cześć!Zapraszamnatorcikmalinowy!–odkrzyknęła
zgłębiAnkairuszyła,byprzywitaćrodziców.
–Wszystkiegonajlepszegozokazjiurodzin!–Mama
ucałowałają,atatawyjąłzzaplecówpudełkoobłożone
różowymbłyszczącympapierem.
–Och,dziękuję!–Roześmiałasię,przyglądającsię
ciekawieprezentowi.–Cotojest?–Przyjęłapodarunek
odtaty.–Ciężkie–stwierdziłaizapraszającymgestem
wskazałaimjedenzstolików.–Zarazpowinnybyć
dziewczyny.
–Mamnadzieję,żetrafiliśmyzprezentem
–powiedziałtajemniczotata.
–Cześć,jużjestem–przywitałasięodproguZuza.
Słychaćbyło,jakściągabutyiprawiebiegiemkierujesię
wichstronę.–Chybaniezjedliściejeszczetortu.
–Ucałowałacałątrójkępokolei.–Mójprezentbędziecię
cieszyłjutro–powiedziałazuśmiechem.
–Jużsięboję–odpowiedziałażartemAnka.
–Ruszamyoszóstejrano–zarządziłaZuza.–Spakuj
się,uwzględniającnocleg.Nigdyniewiadomo,cosię
przydarzy.–Widzącminęsiostry,dodała:–Tojest
prezent,więcmusiszgoprzyjąć.–Podkreśliła,byniebyło
