Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Takczyowakprzezcałąniemaldrogęwszystkieczujnikiwpulpiciełączności
pozostawaływygaszoneiciche.Oczywiście,jeślinieliczyćnamiaru,którypoczterechlatach
milczeniaocknąłsięnagle,jakbyludzieodlecielistądnaprzydługispacer,aterazakurat
wrócili.Przytymtonieprzybycieziemskiegostatkuprzywoływałoichdoporządku.Oile
bowiemnaszeodbiornikimilczałytylkodlatego,żeodichnieustannego,bezładnegozgiełku
puchłynamgłowy,otylemilczenienadajników„Rubina”,celoweizaplanowane,zostało
uznanezawarunekpowodzeniawyprawy.Aprzynajmniejosiągnięciaprzeznaspunktu,
któryteoretyczniedawałszansęprzeprowadzenianiezbędnychoperacji.
Wekraniecośsięporuszyło.Spoddolnejkrawędzitarczywynurzałysiępowolitrzy
niewielkiebryły.Automaty.Patrzyłemchwilę,jakpełzną,niezgrabnieprzewalającsięprzez
odsłonięteżyłyskalne,okruchygłazów,niskie,szerokiekopczykijakbypozostałepodawno
wymarłych,olbrzymichkretach.Wyżejwolałemniepatrzeć.Zdążęjeszczeoswoićsięztym
widokiem.
Automatyzniknęłyzpolawidzenia,oddalającsięwtrzechróżnychkierunkach,abypo
przebyciukilkusetmetrówutworzyćposterunkiosłony.Kiedyodbierzemyodnichpierwsze
meldunki,kiedykalkulatorynaniosądanenazapisyprzywiezionezZiemi,awokienku
sumatorawyskocząrzędycyfr,będziemymogliopuścićstatek.
–Jestnamiar–odezwałsięFros,wskazującekranłączności.–Maszwspółrzędne?
Lutaskinąłgłową.
–Mniejwięcejdwadzieściapięćkilometrównapołudniowywschód–mruknął,nie
odrywającwzrokuodpulpitusumatora.–Wpasieprzybrzeżnym.
–Stacja–wyrwałomisiębezwiednie.Oczywiście,stacja.Acóżbyinnego.
–Jaktostacja?!–obruszyłsięFros.–Kto?Vianden?Mykin?Tentrzeci?Poczekajcie–
strzeliłpalcami–jakonsięnazywał?
–Teller–odpowiedziałpochwiliLuta.Wjegogłosiewyczułemjakbyniechęć.–Po
prostustacja–dorzucił.–Możetooni.Przespaliteczterylataiterazimwstyd.Amożenie.
Myślę,żewkrótcebędzieszmógłsięprzekonać.
Frosumilkł.Przyjrzałemmusię.Siedziałsztywnowyprostowany,celującbrodąw
górnąkrawędźekranu.Jegodługie,szczupłepalcebębniłynerwowopoobudowiepulpitu.
Pasyjegofotelawalałysiępopodłodze.Gdybymgonieznał,pomyślałbym,żesięboi.Aleto
niewchodziłowrachubę.NietylkowwypadkuFrosa.
Zerknąłemnazegariuświadomiłemsobie,żeniezapamiętałemmomentulądowania.
–Iledowyjścia?–spytałem.
–Dziewięćminut–odpowiedziałnatychmiastLuta.
–Stereotyp?–rzuciłem,spoglądającnatablicęsumatora.Zmojegomiejscaniemogłem
widziećwyników.
–Stereotyp–mruknąłjakechoLuta.
–WszystkowporządkudopowiedziałFros.–Zapięćminutrozwijamanteny.Może…
–zawahałsię–powinniśmypoczekaćdonocy?Sygnalizacja…
–Jaktujestpozachodziesłońca?–przerwałem,zwracającsiędoLuty.Tenpomyślał
chwilę,poczympokiwałprzeczącogłowąiwzruszyłramionami.
–Dostatecznieinaczej–burknął–żebymiećkłopoty.
Jakbytopowiedzieć…–zatoczyłłukręką–ciemnoiprzeźroczyście.Dużoztego
wiecie?–uśmiechnąłsię.–Awogóle–dorzuciłszybko–nieliczciezabardzonato,żetu
jużbyłem…Jasne?
–Jużtosłyszałem–burknąłem.
Trudnozapomnieć.Zacząłwczasiepierwszejodprawy,anastępnienieprzepuścił
żadnejokazji,żebydobrzewbićnamtowpamięć.Przesiedziałtudziesięćlat.Dziesięćlat
wodziłwzrokiempomorzachilądachotaczającychgozewszystkichstron,wbrewtemu,do
czegoprzywykłwswoimświecie,wbrewwszystkiemu,codyktowałyzmysłyiludzki
4
