Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
płatajątejmłodejkobieciefigla,albozprzykrymi
konsekwencjamitraumatycznegowstrząsuwywołanego
stratąrodziców.Możemywkażdymraziewywołaćnapad
sztucznie,poprzezdotykktórejśzewspomnianychstref,
poprzezpociągnięcieprawegoramienialub,czego
dokonamzachwilę,poprzezuderzeniemłotkiemjednego
zwięzadełrzepki.–Charcotsięodwrócił.Zanimstał
uczynnyGuinonzgumowymmłoteczkiemiczymś
wrodzajuboazpiór.–Ponieważpozeszłotygodniowym
pokaziepojawiłysięskargi,żewostatnimrzędzieniebyło
widaćdrgania,pozwoliłemsobieprzygotowaćdziścoś
szczególnego.
Charcotsięgnąłpoprzedmiotprzypominającyboa
iuniósłgo.Byłytorzemykioróżnejdługości,doktórych
poprzyszywanoduże,kolorowestrusiepióra.Jori
zastanawiałsię,czybyłytotesamepióra,którewlatach
osiemdziesiątychpomogłyneurologowizapisaćsię
wannałachhistorii.Wówczaspowstałspóroto,wjaki
sposóbdrżączkapacjentówzchorobąParkinsonaróżnisię
odinnychformkonwulsji,Charcotzaśustawił
waudytoriumszeregpacjentów,zktórychkażdymiał
przywiązanedogłowypióro,takabywidzowiemogli
porównaćróżneformytremoru.Miałotomiejsce,zanim
JoritrafiłdoSalpêtrière.Częstożałował,żegoprzytym
niebyło.
–Czymógłbympoprosićdwieosobyzpubliczności,
bypomogłynamwumocowaniupiór?
Charcotskinąłwstronępierwszegorzęduidwóch
studentówrzuciłosiędopomocy.
–Jedenrzemyknagłowie,pojednymwokółkolan,dwa
nałokcieipojednymnanadgarstki.Aczkolwiekzobaczą
panowie,żezamaszysteruchyramionitakbędziewidać
nawetwostatnimrzędzie.–Charcotzaprobatą
obserwowałstaraniamłodychmężczyzn,którzy
przywiązywalirzemykidoodpowiednichpartiiciała
kobiety.Końcówkitroczkówcochwilawyślizgiwałysię
zichpowilgotniałychodpotupalców.–Zgódźciesię
jednaknatęprzyjemnostkę,moipanowie,atym
wyraźniejzdołaciezaobserwować,jakgłowaitułów
