Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wstrząsanesącałkowicieparadoksalnieiniezależnie
odsiebie,zupełnieinaczejniżwprzypadku
równomiernychwstrząsówwchorobieParkinsona.
Wreszciestudenciprzywiązalipióra.Charcotsprawdził
węzłyinaciągnąłmocniejrzemyknaprawymramieniu.
Lunettestałaprzedwidowniązszerokorozwartymi
oczami;sprawiaławrażenie,jakbysiękoncentrowała.
Zacisnęłausta.Jejprawekolanodrgało.Wkostiumie
zpiórwyglądałajakwyskubanybażant.
Rozpocząłsiępokaz.
Charcotcofnąłsięokrokiuderzyłmłoteczkiemwlewe
kolanoLunette,tostabilne,naktórymspoczywałciężar
jejciała.Zachwiałasięiugięłakolano–przezchwilę
wyglądała,jakbymiałaupaść,alepotemprzezjejlewą
nogęprzeszedłskurcz,którynieomaljąkatapultował.
Choraodzyskałarównowagę,upierzoneramiona
wystrzeliłydogóryjakwiedzioneniewidzialnymi
sznurkami,ajejnogizaczęłysilniedygotać.Charcot
zarejestrowałtozzadowoleniem.
–Moipanowie,terazwidzicie,dlaczegowielką,
epidemicznąpląsawicę
choreamajor
zwykłosięnazywać
tańcemŚwiętegoWita–skomentował.–Gdypobudzenie
ogarnienogi,zostająonewprawionewnieustannyruch.
Choradrepczenaprzemiennie,nieomalnaśladując
cygańskitaniec.
Rozgorączkowanapublicznośćwstrzymałaoddech.
Guinonpróbowałpisaćnaślepo,jednocześnieobserwując
dziewczynę.
–Proszępopatrzeć,jakkonwulsyjniedrgająręce!
RamięLunettewystrzeliłodoprzodu,owłosminęłoorli
nosCharcotaiuderzyłoopłaskąpierśkobiety.Wciąż
usilniezaciskałausta,bystłumićkrzyk.Joriwiedział,
conastąpi.
–Choramocnoirytmicznieokładarękąswojeciało
ruchamiprzypominającymiciosymłotkiem,razporaz
pocierającniąudo.Mamnadzieję,żetymrazempanowie
wostatnimrzędzietowidzą?
Widzowiewtylnejczęścisalijaknakomendępoderwali
sięzmiejsc,bymiećjeszczelepszywidoknascenę,
