Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
znajlepszegosnujejdzieciństwa.Wtymśnietoonajestdzieckiem
iwtulasięwpostać,którejtwarzyniepotrafirozpoznać.
Wiktoriaztrudempodnosigłowę.Szumwjejuszachnarasta,
ażstajesięniedozniesieniaiWiktoriiwydajesię,żekrzyczy.
Krzyczytakgłośno,żeludziedokoławpatrująsięwniązniepokojem.
Naglewszystkogaśnie.Wiktoriapatrzynazegarek.Uświadamia
sobie,żewtymniemymuściskutrwalikilkaminut.
–Idziemy–mówi.
Wstająischodząnaperony.
WpołowieschodówWiktoriaprzystaje,kucaitrzymającchłopca
zaramionka,mówiznaciskiem:
–Musiszmicośobiecać.Toznaczyniemusisz,aleproszęcięoto,
dobrze?
Chłopieckiwagłową.
–Niezapomnijomnie.
–Dobrze,mamo.
–Niezapomnij,proszę.–Wiktoriawyjmujeztorebkiswoje
zdjęcie.–Weź,schowaj–prosiiwkładafotografiędowewnętrznej
kieszonkiwkurtcechłopca.
Chłopiecsięgapozdjęcie.Przezchwilęwpatrujesię
wuśmiechnięteobliczenastolatki.
–Atata?
–Tatyjeszczewtedyzemnąniebyło.–Wiktoriauśmiechasię
mimowolnie.–Nawetwplanachniebyło.
–Mogęjepokazaćtacie?
–Tak–odpowiadaWiktoriapokrótkimnamyśle.–Aleniezgub,
dobrze?Niemamniccenniejszego.
–Dobrze.
Peronjestpusty.Woddali,przodemdotorów,stojądwawózki
zprzesyłkamipocztowymi.
