Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niepotrzebnie.
–Wiem.Mawszystko.
Przezchwilęwmilczeniurozglądająsięnaboki.
–Comampowiedzieć?–pytaWiktoria.
–Rozmawialiście?
–Całyczas.–Wiktoriauśmiechasiędochłopca.–Owszystkim.
–Toczegochceszwięcej?
–Niczego.Jestemzagubiona.
–Nicnowego.
–Apamiętasznas?
Mężczyznawzruszaramionami.
–Poco?
–Zwyczajnie.
–Pamiętam,cochcępamiętać.
–Tociwystarcza,tak?
–Chybatak.Niemyślęotym.
–Spóźniciesię–mówiWiktoria.Całujechłopcaiwyciągarękę
domężczyzny,aletenodwracasiębokiem.
Poprawiakurtkęnaramionachchłopca.
Wiktoriazasłaniadłoniąustagotowedokrzyku.Dopieroteraz
czujewagęsłów,którychniezdążyławypowiedzieć.
Żałuje,żewrestauracjiwypaliłaostatniegopapierosa.Patrzy
nanich,jakidąwstronęschodów,apotempostopniachszybko
wspinająsięnaholpodczepionynadperonami.
Wiktoriabezwładnieopadanaławkę.Zamykapowiekiigłośno
oddychaprzeznos.Szumnarasta,blokujeinnezmysły,zakłóca
myślenie.Wstanieskrajnegoodrętwieniasięgadotorby,wyciąga
ampułkęiodrywajejgórnąkrawędź.
Rzeczywistośćwracadoniejdopieropokilkuminutach.Otwartą
dłoniąocierapotzczoła.Jakzdalekasłyszyzapowiedźswojego
