Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dziewięćBniebyłojejprzypisane.
–Znajdowałasię.Naswoimmiejscu.Napomknęła,jakbardzo
nienawidziśrodkowychfoteli.
Nie.ZdaniemNikkinieulegałowątpliwości,żeErikasiedziała
naswoimmiejscu.Musiistniećprostewytłumaczenietejzagadki,
Erikaniebyłabowiemwytworemjejwyobraźni.TegoNikkibyła
pewna.
–Czymogłabymporozmawiaćzkimśinnym?–zapytała.–Może
zosobąprzełożoną?
–Tak,najpierwjednakpodsunępewnąsugestię.–Kobietamocniej
przytuliłatabletdopiersi.–Wiemzmojegoskromnegoprzeszkolenia
medycznego,żenawetlekkiwstrząsmózgumożepowodowaćutratę
pamięci,apozatymczęstotowarzysząmuobjawy,którepojawiająsię
zopóźnieniemiktóremogąwymagaćinterwencjilekarza.Przeżyła
panichwilegrozy–podobniejakwszyscyinniwtejpoczekalni
–anamzaleconodopilnowaćprzebadaniawszystkichosób,któremają
choćbynajdrobniejszeobawycodoswojegostanuzdrowia.
Nikkizrobiłagrymas.Awięcprzedstawicielkaliniilotniczychjej
niewierzyła.
–Mójstanzdrowiamnienieniepokoi,awaszalistajestbłędna.
TakobietaleciałazemnązHouston.
–Nikki!
Odwróciłasięnadźwiękswegoimienia.WjejstronęszedłTyler
ubranywdżinsy,czarnąkoszulęorazlekkąkurtkęwstylu
wojskowym.Obrzuciławzrokiemkrótkoostrzyżonewłosyoraz
tedobrzeznajomebrązoweoczy,którezapierałyjejdech.Doznała
ulgi.
–Przepraszam–zwróciłasiędokobiety,odsuwającnachwilęlęk
oErikę.–Muszęiść.
GdybiegładoTylera,chaoswokółosłabł.
–Proszę,powiedz,żenicciniejest–powiedziałTyler,
zagarniającjąwramiona.
–Terazjużnic–odparła,odchylającgłowę,byprzyjrzećsięjego
twarzy.Wjegointensywnymspojrzeniudawałsięzauważyćcień
troski.Pomimozmarszczonegozezmartwieniaczołaorazkładącego
sięnabrodziecieniaemanowałtąnigdyniegasnącąsiłą,naktórej
