Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Livmówiłananiego„zaplutyłebek”,prawda,Livvy?Aua.
Spóźniłamsięzeswymkuksańcemosekundę.Zudawanym
śmiechemwzięłampodręceHenry’egoiMię.
–Nieprawda.Maciemożecośmiętowego?
Wszystkonapróżno.Miadalejnurzałasięwewspomnieniach,
aHenry…Nocóż,wyrazjegotwarzyjakzwyklebyłnieodgadniony.
–Mówiłaś,Livvy.Wymyślałaśnaniegosamegłupiezdrobnienia,
niepamiętasz?Butterbyłaoniegostraszniezazdrosna,podgryzała
gownogi,kiedydrapałaśgopobrzuchu…
Dosyćtego!
–Moglibyśmyporozmawiaćoczymśinnym?–zawołałam,być
możeciutzbytgwałtownie.Idodałamniecołagodniej:–Niechcesz
wiedzieć,jaktobyłozpaniąLawrence,Mia?Henryijawidzieliśmy
wszystkonawłasneoczy.
Tymrazemzadziałało.UdałomisięodwrócićuwagęMiiirozmowa
oekschłopaku,czyraczejoekspsiezostałaodroczona.Choć
obawiałamsię,żeHenrywrócidoniejprzynajbliższejokazji.
Miazzapartymtchemsłuchała,jakpaniLawrencewdrapałasię
nastółiwygłosiłaprzemowę.Ijakniewielebrakowało,apokazałaby
namtęczęśćciała,zktórejpanVanhagenwyrwałjejserce.
OpowiadaliśmyzHenrymnazmianę,aMiawzdychała
zewspółczuciem.
–Tookropne,jakmożnaoszalećzmiłości–powiedziała,kiedy
opisaliśmyjej,jakdyrektorkawyprowadziłazsalikompletnie
załamanąnauczycielkę.–Załamanienerwoweprzytyluświadkach,
człowiekjużsięztegonieotrząśnie.
–Toniebyłozałamanienerwowe–orzekłHenry.–Onanie
zwariowałanaskuteknieszczęśliwejmiłościaniniebyłapodwpływem
narkotyków.Znajdowałasięwcałkiempodobnymstaniejakty,kiedy
lunatykowałaśichciałaśwyskoczyćprzezokno.
Popatrzyłamnaniegoprzestraszona.Miałamnadzieję,żenie
