Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wyłuszczyjejnaulicyprawdyoArthurzeisnach.
–Atyniemusisztuskręcić?–przerwałammutrochęszorstko.
Wtejkwestiiodwielutygodnipanowałamiędzynaminiezgoda:
Henrybyłzdania,żepowinniśmywtajemniczyćMię,chociażbypoto,
abymogłasamasięchronić,Graysonijabyliśmyprzeciwni.Miała
przecieżdopierotrzynaścielat,wdodatkuitakbyłojużposprawie.
WtymczasiepodświadomośćMiipodjęławystarczająceśrodki(jej
drzwiweśniebyłyzabezpieczoneniczymFortKnox),aArthurmiał
naokuinnecele.Wiedzaotym,żewtargnąłdojejsnówipchnął
kutemu,abylunatykując,robiłarzeczy,którychomaływłosnie
przypłaciłażyciem,tylkoniepotrzebniezatrwożyłabyjąiskołowała.
–Cochceszprzeztopowiedzieć?–Miawlepiławzrok
wHenry’ego.
Onzkoleipopatrzyłnamnieiwestchnąłnawidokmojej
skamieniałejtwarzy.
–Otonajlepiejzapytajsiostrę.Rzeczywiściemuszętuskręcić.Ale
miłobyłozwamipogawędzić.–Cmoknąłmniewpoliczek.
–Widzimysiędziświeczorem.
–Onnaprawdęuważa,żepaniLawrencelunatykowała?–zapytała
Mia,podczasgdyjaodprowadzałamHenry’egowzrokiem.Jegowłosy
jakzwyklesterczałydzikonawszystkiestrony.Kiedyśsądziłam,
żecoranomierzwijespecjalnie,bywyglądałytakfajnie,ale
odjakiegośczasuwiedziałam,żemiałnagłowiedokładnieczternaście
wicherków,którezałatwiałyzaniegotęrobotę.Odszukałamkażdy
jedenznich,głaskałam,i…
–Tonaprawdęokropne,comiłośćwyprawiazludźmi–zauważyła
Mia.
–Tak.BiednapaniLawrence–zgodziłamsięzniąpośpiesznie.
–NiemówięopaniLawrence.–Miawskoczyłanamurek
ibalansującnanim,ruszyładoprzodu.–Cojestwłaściwiemiędzy
tobąiHenrym?Jesteścierazemczynie?
