Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zaczęłamdostrzegaćkomizmcałejtejsytuacji.
–OBoże,Livvy,tylkotyjesteśdotegozdolna.–Mianiemogła
złapaćtchuześmiechu.–RasmusWakefield.Dobrze,żenie
powiedziałam,żesikałpodkażdąlatarnią.
–Albożestraszniecuchnąłwdeszczowąpogodę.
–Albożewył,kiedygrałaśnagitarze.
–Iżeutknąłkiedyśwdrzwiczkachdlakota.
Kiedynahoryzonciepojawiłsięnaszpodjazd,zataczałyśmysię
jeszczeześmiechuiniewielebrakowało,awpadłybyśmy
nanieogolonegomłodegofaceta,któryztrudemdźwigałdwapudła,
lampęisaksofon.
–Wprowadzasiępantutaj?–zapytałaMia,wskazującnasąsiedni
dom.
Koleśkiwnąłgłową,coniebyłołatwe,bomiędzynajwyżej
usytuowanympudłemapodbródkiemchłopakatkwiłydwieksiążki,
któreniebezpieczniesięrozjechały.
–O,todobrze.–Miauśmiechnęłasiędoniegoradośnie.–Ludzie,
którzyprzedtemtumieszkali,tostraszninudziarze.Onacodziennie
zamiatałapodjazdicałyczaspomstowałanakosy.
–Mojamatkachorobliwieniecierpikosów.–Typwestchnął
iksiążkiwysunęłymusięspodpodbródka.
–Ups–wyrwałosięMii.
Złapałamksiążki,zanimzdążyłyspaśćnaziemię.Jednaokazałasię
ciężkimtomiskiemzatytułowanymPrawoprocesowe,druga
zaczytanymwydaniemkieszonkowymHoteluNewHampshireJohna
Irvinga.Aha,studentprawaodobrymguścieliterackim.
–Popatrzno,wracasynmarnotrawny.–Oboknaszahamowała
Florencenarowerze.Jakzwyklewyglądaławręczpowalająco,jej
ubranieniebyłoanitrochęwymiętepodługimdniuwszkole.Brązowe
włosymiałaupiętewkońskiogon,zktóregowysunąłsięjeden
błyszczącykosmyk,wdzięcznieopadającnatwarz.Patrzącnajej
