Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jarównieżstanęłam.Odwróciłamsięniepewnieispojrzałam
naniego,biorącgłębokiwdech.Kubapatrzyłnamniemaślanym
wzrokiem.Jegoprzystojnatwarz,męskiwyglądichemia,która
wdalszymciągubyłamiędzynamiwyczuwalna,utwierdzałymnie
wprzekonaniu,żewspólnemieszkanietoniejestwłaściwe
rozwiązanie.
–Toniejestdobrypomysł.Dobrzeotymwiesz.
–Dlaczego?
–Serio,Kuba?
Przezmomentpoprostunasiebiepatrzyliśmy.
–Niezrobiłbymniczego,czegobyśniechciała.Możeszczućsięprzy
mniebezpieczna.Niejesteśmiobojętna.Jatobieteż.
Pokręciłamgłową.
–Możeszzaprzeczać,alejawiemswoje.
–Tosięnieuda.
–Obiecaj,żechociażprzemyśliszmojąpropozycję.
Zrobiłkrokwmojąstronę.Próbowałwziąćmniezarękę,alesię
odsunęłam.
–Spieszęsię,muszęlecieć.Zaczęłamwolontariatiniemogęsię
spóźnić.
–Wolontariat?–zdziwiłsię.
Kiwnęłamgłową.
–Doradziłamitomojaszefowa.Powiedzmy…takirodzajterapii.
–Podwieźćcię?–zaproponował,alewidzącmójgrymas,
doprecyzował:–Niedotknęcię,obiecuję.
Lekkosięuśmiechnął.
–Wolępojechaćtramwajem.
Zuśmiechemnaustachprzechyliłgłowę.
–Naprawdęchceszsiętłuckomunikacjąmiejską,zamiastjechać
wciepłymiwygodnymaucie?
–Tuniechodziośrodektransportu,aleotowarzystwo.Wtramwaju
przynajmniejniemuszęznikimrozmawiać,jeśliniemam
natoochoty.
Kubaprzymrużyłoczy.
–Rozumiem,niemaszochotynarozmowę.–Kiwnąłgłową.
