Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ażtakbardzomnienienawidzisz?
Ciężkowestchnęłam,apotemspojrzałammugłębokowoczy.
–Nie,nienienawidzęcię,Kuba.Jatylkozwyczajniechcęotobie
zapomnieć.
–Aco,jeśliniedamciosobiezapomnieć?–Zrobiłkilkakroków.
–Julka,chcęcięodzyskaćizrobięwszystko…
–Dobra–przerwałammu.Niechciałamżadnychwyznań.–Możesz
mnieodwieźć,aleniewyobrażajsobieniczego.Tonicniezmienia.
Bezsłowaruszyłamwkierunkuuczelnianegoparkingu.Kubaszedł
zemnąramięwramię.Milczeliśmy,doczasukiedyznaleźliśmysię
waucie.
–Julka…–zaczął,aleporazkolejnymuprzerwałam.
–Nie,Kuba,niechcęterazrozmawiać.Tozaledwiedwadzieścia
minut.Daszradęwytrzymaćwciszy?–dopytałamsię,spoglądając
wjegostronę.
Myślałam,żemiodpuści,żeuszanujemojąprośbę.
Kilkaskrzyżowańpóźniejzjechałnapobocze,poczymwłączył
światłaawaryjne.
–Corobisz?–spytałamspanikowana.
–Właśniewtejchwiliporozmawiamy!–krzyknął.–Teraz!
–podkreśliłwyraźnie.
–Kuba…–jęknęłam.
Chciałamodpiąćpasipoprostuwysiąść,mimożedoprzystanku
tramwajowegomiałamdobrychkilkasetmetrów.
Kubawybrałinnądrogę,byniemusiećprzebijaćsięprzeztorowisko.
Kiedymojarękaspoczęłanazapięciupasa,poczułamjegodłoń
namoimnadgarstku.
–Nie–powiedział,blokującmidłoń.Podniosłamoczy,apotem
napotkałamjegowzrok.–Proszę,porozmawiajmyonas.
Zwiesiłamgłowęiwestchnęłam.
–Jakichnas?–spytałam,niepatrzącnaniego.Mójwzrokspoczął
nanaszychdłoniach.–Nasniemainigdyniebyło–prychnęłam.
–Raptemparęrazymnieprzeleciałeś.–Podniosłamwzrok.–Nie
maoczymgadać.
–Niemówtak.Przeleciałem?Jaktowogólebrzmi?
