Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
empatii.Aleniemasensusiętymwięcejzadręczać.
DostałyśmylistodAlice!Toniesamowite!To,cozrobił
ojciec,niemajużżadnegoznaczenia.Liczysiętylko
przyszłość.
Mamamałzywoczach.Natenwidoksamapoczułam
gulęwgardle.Przebiegamprzezpokójiklękamprzy
niej,żebyjąprzytulić.Wrazzełzamiwylewamyzsiebie
dwadzieścialatcierpienia.
–Clare,onadonaswróci–mówimama,pochlipując.
–Przyjedzietutaj.
Długotrwamywuścisku.Wkońcuprostujęsię
iuśmiechamdoniej,aonaodwzajemniauśmiech.
Kładziedłonienamoichpoliczkach,przykładaczoło
domojego.
–Takdługootymmarzyłam.
–Wiem,mamo.Wiem–szepczę.–Znalazłanas.
Pogodzinach,dniach,miesiącachposzukiwań,
polatachżyciazezłamanymsercem…wkońcunas
znalazła.
Mamaopierasięokanapę,ajasiadamprzyniej.
Zabieramilistiprostujegowmiejscach,gdzie
pozginałyśmygowspontanicznymobjęciu.
–Kendrick.–Smutnopotrząsagłową.–Szkoda,
żeniewiedziałyśmy…
–Niemyślmyotym,mamo.Niezmienimyprzeszłości.
Teraznajważniejszajestprzyszłość–mówięzmocą.
–Maszrację.Potrzebujętylkoczasu,żebysięztym
oswoić.Zauważyłaś,conapisałaoojcu?–Wskazała
palcemfragmentlistu.
–Nieżyje.Wiem.–Wzruszamramionami.Nieczuję
sięzwiązanazmężczyzną,októrymopowiadaAlice.
