Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Kiedywszystkobyłogotowe,poprosił:
–Powiedzmicośosobie.
–Mamychybazrobićtak,żebyte…odczynnikizesobą
zareagowały.–„Pozatymniewielejestdoopowiadania”.
Noahwzruszyłramionami.
–Mamychwilę.Proszęcię.
Byłajednatakasprawa…Nielubiłamoniejwspominać,bobyła
dośćdziwnaiopowiadanieoniejzawszekończyłosiętymsamym
pytaniem:„Jakimcudemniedoprowadzaciętodoszału?”.
Zwestchnieniemzaczęłam:
–Niemamżadnegowspomnieniasprzedczwartegorokużycia.
BrwiNoahanatychmiastsięuniosły.
–Co?
–Wnaszymdomubyłpożar.Wszystkostraciliśmy.Rodzicom
udałosięwydostaćnas–mnieimojegobrata,Jeremy’ego–na
zewnątrz,alenawdychaliśmysiędymuitrafiliśmydoszpitala.Kiedy
sięobudziłam,nicniepamiętałam.
–Nic?
–Absolutnienic.Terazpamiętamtylkomomentprzebudzenia
wżółtympokoju.Wtedyniepamiętałamnawetswojejrodziny.
–Kiedycośsobieprzypomniałaś?
Zmarszczyłamczoło.
–Nigdy.Rodzinawypełniłaluki,opowiadającmiowszystkim,
corazemrobiliśmy,alejategotaknaprawdęniepamiętam.
–Tojakieśwariactwo.Mogliciwmówić,cochcieli.
Zaśmiałamsię.
–Tak,byłbyztegoniezłyubaw.Ausłyszałamjedynienudne:
„Jesteśmyzwykłąrodziną,atyitwójbratciąglesięzesobąkłócicie”.
–Moglicipowiedzieć,żejesteśkrólewną.Amożenaprawdęjesteś
królewną,aonicięporwali…
–Dobrajuż,dobra–przerwałammu.–Masznadaktywną
wyobraźnię.
Uśmiechnąłsięipowiedział:
–Przepraszam.Topoprostutrochędziwne.
–Bardzodziwne.Ponoćstłumiłamwsobiewszystkiewspomnienia
przeztraumę,jakąprzeżyłam.
–Myślisz,żekiedyśodzyskaszpamięć?
Wzruszyłamramionami.
–Pewnienie.Aletoniemajużznaczenia.
–Chybanie.Chociażmniebyłobytrudnozeświadomością,
