Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
życia.Martawyłaniemiłosiernie,szarpiącprzyjaciela
zabluzkę.
–Onnieżyje!!!–ryknęładramatyczniewpewnym
momencie.
Pozostałeosobystałyjakzamienionewkamienie
iogarniętejakimśzamroczeniemwpatrywałysię
zniedowierzaniemwodbywającąsięscenę.Dziewczyny
zaczęłypłakać.My,faceci,nieprzyjmując
doświadomościtego,codocierałodonaszychoczu,
patrzyliśmybezsilnienależącegonaziemi,niedającego
oznakżyciaprzyjacielaiklęczącąnadnimMartę.
Rytmicznamuzykaklubowagłośnodudniła,roznosząc
dźwiękipookolicy.Palącesięogniskomigotliwie
omiatałorefleksamiświatłanaszezastygłetwarze.
MartapodniosławolnogłowęznadpiersiSeweryna,
przysiadłaciężkoiprzetarładłońmispoconąizapłakaną
twarz.Potempopatrzyłaprzeciąglenanaszezdruzgotane
oblicza.
Wszyscyzamarli.Zprzerażeniainiedowierzania.Nikt
nieważyłsięodezwać.
Nanaszychoczachwłaśnieumarłprzyjacieliniktnie
byłwstaniemupomóc.
***
NagleMartawybuchnęłagłośnymśmiechem.
Dziewczynaniemogłaprzestaćrechotać.Wyciągnęła
rękęwnasząstronęiwskazałananaspalcem.Wkońcu
złapałaoddechiprzetarładrugąrękąłzy,którepociekły
jejzoczuprzezspazmatycznyśmiech.
–Ale...
.Aledaliściesięnabrać!–Znówzaniosłasię
niekontrolowanymchichotem.–Alemacieminy!
Niktnawetsięnieruszył.Niktsięnieodezwał.
