Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zachałupą.Uniósłlekkoczapkęzdaszkiem.Woddalidostrzegłdwie
wyłaniającesięzmgłypostaci.Pomyślał,żeturyścimająnaprawdę
fatalnytiming.
– Przepraszam– powiedział.– Zadzwonięwieczorem,
topogadamy,okej?
– Niewiem,czybędęmiałaochotę.
– Mimowszystko…– Brudnyzmarszczyłbrwi.Toniebylituryści.
–Poczekajchwilę.Oddzwonię.
Rozłączyłsięiskupiłwzroknadwóchwspinającychsięwzgórzem
mężczyznachwprzeciwdeszczowychpłaszczach.Siąpiło,widoczność
byłafatalna,anadodatekwdolinieosiadłamgła,więcniebył
wstaniedostrzec,codziejesiękilkadziesiątmetrówzaichplecami.
Instynktpodpowiadałmujednak,żeichwizytaniezwiastujenic
dobrego.Nauczyłsięgosłuchać,więcwszedłdochałupytylnym
wejścieminawszelkiwypadekwyjąłzszufladywalthera.Wcisnął
gozapasekspodni.Odczekałjeszczekilkadziesiątsekundiotworzył
frontowedrzwi.Mężczyźniwłaśnieweszlinaschody.
– Panowiewjakiejsprawie?– zapytał,aleszybkozorientowałsię,
zkimmadoczynienia.Dobrypiesodrazuwyniuchainnegopsa.
– KomisarzIgorBrudny?– zapytałjedenzprzybyszy.
– Tozależy,ktopyta– zagrałgłupa.
– KomisarzMarianKmita,atoaspirantŁukaszSzmajdazkomendy
miejskiejwSanoku– przedstawiłsiebieikolegę.– Wpuścinaspan
dośrodka?Pogodajest,jakajest,achcielibyśmyzadaćpanukilka
pytań.
– Wjakiejsprawie?
– ZaginięciaMałgorzatyDąbrowskiejiEwelinyMatejczuk.
Podobnomógłbyćpanjednązostatnichosób,któremiałyznimi
kontakt.
Brudnypoczułuciskwżołądku,apotemjegomyśliautomatycznie
powędrowaływstronęJulki.Zwieczornejrozmowynici,pomyślał,
achwilępóźniejzadźwięczałymuwuszachsłowaJustynyKlepackiej
opowiadającejlegendęoponurymsmolarzu.
Pomyślałteż,żechybanaprawdęnienadajesiędobycia
wzwiązku.IgorBrudnyprzyciągazbytwielekłopotów.
