IBUK Libra

wegoprzejścianaPragę,gdziedalejzostanąskierowaniwceluzmobilizowania

dowojska.Głoszapowiadał,żeWarszawabędziesiębronić.-Żołnierzpolski-

rozległosięzgłośnika-bohaterskobroniOjczyzny,odpierającatakiizadając

nieprzyjacielowiciężkiestraty.WezwaniezakończyłosięsłowaminNiechżyje

Polska!”.

Tłumnierozchodziłsię.Ludzienaradzalisięprzyciszonymigłosami,gdzieś

niedalekopodmuremkamienicyrozległsięhisterycznyszlochkobiety.Wracali-

śmydodomuwmilczeniu.NigdyniewidziałemtakiejWarszawy.Ciemnościnie

rozpraszałonajmniejszeświatełko,blaskrozjarzonegogwiazdaminiebakładłsię

namurach,wktórychczerniłysięoczodołybramiokien.Zewszystkichstron

pojawiałysię,anastępnieznikaływciemnościach,jakjakieśnocnemary,sylwet-

kiludzi,wydającychprzyciszonegłosy.Ztychzaciemnionychprzeciwlotniczo

ulic,pełnychludziwlokącychsięjakwidma,wiałagroza.

Kiedyweszliśmynatrzeciepiętroispojrzałemnaojca,zobaczyłemjego

smutne,zapadnięteoczy,osadzonewzastygłejtwarzy.Niepłakał,tylkościsnął

mocnomojąrękę.

-Wybiłagodzina-rzekłcichym,zdławionymgłosem.-Niemasznaco

czekać.Musiszwalczyć,żebyniestracićwolności.JeśliniebędziejejwPolsce,

przekroczyszgranicęsowieckąitamprzyjmącięwpaństwierobotnikówichło-

pów.Proszęciętylkoojedno,bądźrozsądnyizawszepryncypialny,wierzwko-

munizmiwierzswemuojcu,komuniściwkońcuzwyciężą.Nigdyniezapominaj

onaszychrozmowach.

Rzuciliśmysięsobiewramiona.Długoobejmowałemojcaswoimisilnymi

rękami,pragnączapamiętaćtenuścisknazawsze.

Rzeczymiałemprawiespakowane.Dołożyłemwiatrówkę,latarkę,zabrałem

wszystkieokularyiprzyborydoszycia.UbrałemsięjakwTatry-wspodnie

pumpy,grubetatrzańskieskarpetyimocneskórzanebuty.Ojciecprzyniósłmi

pieniądze,wszystkie,jakiemiał,polskiezłoteitrzyczyczteryzłotedwudziesto-

dolarówki.Odmówiłemstanowczo.Miałemswoichuskładanychsiedemdziesiąt

złotychitylkotepieniądzepostanowiłemzabrać.-Toojcubędąpotrzebnepie-

niądze-myślałem.-Jazostanęwcielonydowojska,jeśliniezaraz,tozaparę

dniiniebędęniczegopotrzebował.Ajeśliprzekroczęgranicęiznajdęsięwśród

sowieckichprzyjaciół,dadząmiwszystko,cobędziemipotrzebne.Ojciecjednak

nalegałiwkońcuuprosiłmnie,żebymwziąłjegoulubionyzegarek,starą,ale

świetniedziałającąOmegęwstalowejkopercie.

Pożegnaliśmysiędługimuściskiemdłoni,patrzącsobiewoczy,poczymoj-

ciecprzytuliłmojągłowędoserca.Zbiegłemposchodach,nadoleodwróciłem

sięispojrzałemnatrzeciepiętro,wkierunkunaszychokien.Zabramąpochłonę-

łymnieciemnościulicy.Dochodziła2.00.Nocbyłaciepła.Gdzieniegdziejesz-

czesnulisięludzie.Miastospało.SzedłemwkierunkuulicyMarszałkowskiej,

którązamierzałemprzeciąć,abynastępnieAlejamiUjazdowskimidojśćdoAlej

Jerozolimskichiskręcićwprawo,namostPoniatowskiego.Myślałemomamie

iojcu.Coraznatarczywiejpowracałateżmyśl,żewłaśnieteraz,przedostatecz-

nympożegnaniemWarszawy,muszęsprawdzić,codziejesięzJudytą.Może

Brak wyników