Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Aletopięknemiejscejestcałedlawas–powiedziała
Roksana.–Dlaczegociąglenamzazdrościcie?
–Piękne?Nawiedzonydom,skazanynazagładęiruinę!
Spójrzcienaściany,aniśladupobieleniaprzez
trzydzieścilat!Cozrobimy,kiedydachzacznie
przeciekaćalboostatniazubikacjisięzepsuje,niemam
pojęcia.Pomyśleć,żemogliśmyżyćszczęśliwiewszyscy
razem,właśnietutaj,jakjednarodzina.Alenie,wyście
sięupierali,żebynaszostawić.
–Poczekaj–powiedziałNariman–nieobwiniajjej.
Tobyłamojadecyzja.
–Dlaczegomydyskutujemyozamierzchłejprzeszłości?
–zapytałaRoksana.–Wszystkodlatego,żeniepodoba
cisięurodzinowyprezentdlapapy?
–Talaskatotylkodowód,jaklekkomyślna
ibezwzględnasięzrobiłaś.Nigdytakaniebyłaś,nigdy,
pókiniewyszłaśzamążinieodeszłaś.Terazniccięnie
obchodzi,jakżyjemyczyumieramy.Itomnieboli!
Odwróciłasię,żebyotrzećłzyzoczu.Roksanapatrzyła
naKumiprzezparęchwil,czującsięokropnie,poczym
otoczyłająramieniem.
–Uspokójsię,Kumi,niewygłupiajsię.Codziennie
myślęotobieiDźalu,ipapie.Proszę,przestańpłakać.
Poprowadziłajądosofy,posadziłapośrodkuobok
Jezada.Pociągającnosem,Kumiposkarżyłasię,
żedotejporynieusłyszałanawetsłowaokoszuli,którą
onaiDźaldalipapie.
–Toślicznakoszula–zapewniłająRoksana.
–Pochwaliliją,jaktylkoweszli–wsparłjąojciec.
–Byłaśjeszczewkuchni.
