Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ujrzał,żenieoddaliłasięażtakbardzo.Przesunąłdłoniąpokrótkiej,
świeżoprzystrzyżonejbrodzie.–Czyjesteśpewna,żenie
potrzebujesz,abyktośtowarzyszyłcijutro?
–Skarrczuwa.Agdybyonawiedziała,corobię,jużdawno
byłabymmartwa.Zagrożenieminęło.
NolanzmarszczyłczołoiJuvazrozumiała,żemówiłoczymś
całkieminnymniżEydala.
–ChodziłomioRadęMiasta.Sąpodsilnąpresją,trudno
powiedzieć,cowymyślą.
–Ach…–Juvauśmiechnęłasięjaknajszerzej.–Nocóż,tooni
powinnisięmartwić,cojawymyślę.Dobranoc,Nolan.
Puściławilkawolnoipozwoliłamuprowadzićprzezulicęiwdół
odwiecznychschodów.Nieznajdowałasięjużponadmiastem,lecz
byławnimuwięziona.Morzeznikłojejzoczu,aniebozamieniłosię
wpasmaponadwąskimiuliczkamigdzieniegdziepoprzecinanymi
przezmosty.Wieleznichbyłowtakimstanie,żeladadzieńmogłysię
zawalić.Wyglądałytakjednakjużoddawna.
Skarrprzyspieszył,kiedyzbliżylisiędoLatarnianychKlifów.
DawniejbyłwilkiemBroddmara,terazjestjej.Broddmarwielerazy
zabierałgododomu,aleSkarrwcześniejczypóźniejznajdowałdrogę
nazewnątrzipojawiałsięnajejschodach.
Juvapróbowaławymacaćwkieszeniklucz.Drzwiotworzyłysię
znagłymszarpnięciem.StanęławnichKeflazzaciśniętymiustami.
–Późnowróciłaś–powiedziała,ujmującsiępodboki.
Juvaprzecisnęłasięobokniej.
–Cotywyprawiasz,Keflo?Niemożesztakpoprostuotwierać
każdemu,czytywogóleniemyślisz?
Keflazatrzasnęładrzwi,ażśpiewżelazarozniósłsiępoponurym
holu.
–Cośtakiego!WyczułamSkarraiwiedziałam,żetoty!
–Tegonigdyniemożeszbyćpewna.Ilerazymam
citopowtarzać?Czybędęmusiałacięstądniebawemwyrzucić?
Pożałowałatychsłówjużwchwili,gdyjewypowiadała.Kefla
znówzacisnęłausta,leczzjejoczuwyzierałstrach.Juvaodwiązała
uprzążizłapałakuszęorazbukłaki,zanimspadłynapodłogę.Zdjęła
