Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RUDEK
Rudekwciążniemógłuwierzyć,żetopalec
gouratował,ocaliłmużycie.Iniebyłtowcalepalec
boży,tylkonależącydojegoprawejrękigłupi
zniekształconykciuk,któryźlesięzrósłpotym,jak
chłopipobiligodonieprzytomnościnasamym
początkuwojny.
HistoriajakzbaśniAndersena,którekupiłRóży
jeszczewKrakowie.Mógłbyjąterazopowiedziećcórce
inapewnobysięjejspodobała.
ZaczynałabysięwKijowie,gdzieRudekzHesiem
wsiedlirazemdopociągujadącegonaWschód.
„Wsiedli”tozłesłowo.Raczejsięwcisnęli.Albodalisię
ponieśćtłumowi,któryjakfalawlałsiędośrodka,
zajmującwszystkieprzedziały,wszystkiemożliwe
miejscasiedzące,stojące,anawetpółkinabagaż.
Dwadzieściaosóbwośmioosobowymprzedziale.Ich
rodzinnemieszkanienaGoldhammeratoprzytym
przestronnyapartament.
–Konserwanakółkach,doktórejsamewepchnęły
sięuszczęśliwionesardynki–takRudekopisałbyRóży
tenpociąg.–Możnazapomniećopójściudotoalety.
AHesio,twójstryjek,akuratdostałbiegunki.
–Pewnyjesteś,żetoniechorobaweneryczna?
–Rudekzażartowałsobiezbrata,którypowtarzał,
żewszystkiechorobybiorąsięznerwówitylkojedna
zradości:syfilis.
Naszczęściebyłyczęstepostoje,któreHesio
spędzałwkrzakach.Samolotyzaskoczyły
gosiedzącegowkuckizopuszczonymispodniami
wpolukukurydzy.Jakpóźniejopowiadał
obombardowaniu:najdłuższetrzyminutywjego
życiu.
Wyszedłzkrzaków,dopierokiedybombowce
odleciały.Najpierwzobaczyłmgłę.Późniejwyłoniłysię
zniejichpociąg,którysiępalił,lejepobombach
iludziebezradniebiegającywokółjakpodskakujące
drobinkikurzu.
