Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ej,klnieszjaktirowiec.
–Właśnietomaszmidozakomunikowania?
–Alecojamamcipowiedzieć?Przykromi,żemiałaś
złydzień.
–Naszacórkapobiłakolegęzklasy–mówięgłośno
iwyraźnie,boPiotrekewidentnieniewidziskali
zagadnienia.
–Widoczniezasłużył.Wsumiedobrze,żedziewczyna
potrafisięodgryźć.Niedasobiewkaszędmuchać,
wiesz…
–Piotrek,tenchłopakwylądowałwszpitalu.Helę
wyrzucilizeszkoły,októrejmarzyła.
–Możedasiętojakośnaprawić?
–Nie.Niedasię.Cudemuniknęłyśmyprokuratury.
Takibyłwarunek.
–Wtakimrazietoidioci–kwitujePiotrek
imilknie.Tochybawszystko,comadopowiedzenia
wtymtemacie.
Zaczynamżałować,żewogóledoniego
zadzwoniłam.Niewiem,dlaczegospodziewałamsię,
żetymrazembędzieinaczej.ŻemożewybrykHeli
wzbudziwnimjakieśpoczucieodpowiedzialności
zacórkę.Ktowie,czyniezrobiłategowłaśniepoto,żeby
zwrócićuwagęojca.
Piotrekpięćlattemurzuciłwszystkoiwszystkich,
poczymwyjechałnapółnocSzwecji.Miałam
świadomość,żebędącdzieciakiem,chciałzostać
kierowcąciężarówki.Samajakopięciolatkamówiłam
wszystkim,żekiedydorosnę,będępiosenkarką,alekto
