Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jejsięjakbypolepszyło,aleznówwracaływszystkie
dolegliwościitozezdwojonąmocą.
–Zdarzająsięczasemburzezimą.–Grzeszolski
odstawiłkufel.
PaniAnnanieodpowiedziała.Wbiławzrokwtalerz.
Niemogłajeść.
Mążprzyglądałjejsięzniechęcią.Niska,gruba,
zcofniętympodbródkiem…nawetpiersiniemiałatakich
jaknależy,tylkojakieściężkiezwałyopadałyjejpod
szlafrokiemnabrzuch.
–Czemutaknamniepatrzysz?–zapytała.
–Jak?
–No,tak.Zukosa.Wrogo.Ostatnionamniedziwnie
patrzysz.
Wzruszyłramionami.
–Maszchybaprzywidzenia.
–Niemamprzywidzeń.Patrzyszgroźnie.Nicdomnie
niemówisz.
–Jaktonie?Przecieżcałyczasmówię.
–Mówiszwpowietrze.Jakieśbzduryozbirach
zModrzejowskiej.Aniedomnie.
Uśmiechnąłsiędodzieci:
–Cozagłupotymamawygaduje,prawda?
Córkaisynjedliwmilczeniu.Grzeszolskiznów
spojrzałwokno.
–O,cośbłysnęłoihuknęło–powiedział.
–Toodpo-pociągu.Łoskot.Ii-iskryzlo-lokomotywy
–mruknąłJurek.Czasamisięjąkał.
–Pewnie,żeodpociągu–zawtórowałaLucyna.
–Możetak.–Grzeszolskisięnieupierał.–Jaksię
mieszkaniedalekotorów,toczłowiektakprzywyka
doiskieriłoskotu,żeniezauważanawet…
Wwitrynielekkozadźwięczałyszklankiiserwis
doherbaty.
–Toteżodpociągu–powiedziałaLucyna.
Grzeszolskizwróciłsiędożony.Niechniemówi,
żejąignoruje.
–ByłaśdzisiajuSowy?
–Byłamnaherbacie.
