Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Kolejna?–Wjegogłosiedałosięsłyszećśmiech.
Chłopakznówzłapałmniezanadgarstek.
–Spoko,zostań,ajająodprowadzę–rzuciłdokolegiprzezramię
ipociągnąłmniewstronębudynku.
–Dziśtylkoostrzeżenie,alenastępnymrazemsamabędzieszsię
tłumaczyćprzeddyrektorką–mruknąłdomniechłodno.
–Pocowłaściwietorobisz?–zapytałam,bonaprawdętegonie
pojmowałam.Pilnowałbramyniczymwięziennystrażnik,
ajednocześniepostanowiłmipomóc.
Obejrzałsięnamnieichrząknął.
–Większośćzachowujesiętaksamo.
Świetnie.Właśniepowiedziałmiwtwarz,żebyłamtakajak
wszyscy.Nieuważałam,żetocośzłego,alejemuchodziłooto,
żeokazałamsięsłaba.Byłamwściekła.
Przezresztędrogimilczał,ajaskupiałamsięwyłącznienabólu
wręce.Popatrzyłamnawolnądłońidojrzałamkrewsączącąsię
zrozcięciaponiżejkciuka.Szarpnęłam,zatrzymującchłopaka.
Obejrzałsięnamnie,awidząc,żeoglądamswojąrękę,teżnanią
spojrzał.
–Cholera–mruknąłpodnosem–niewyglądatonajlepiej.–
Podniósłnamniewzrok.–Maszwpokojuapteczkę?
Pokręciłamgłową.Znowupomamrotałcośpodnosem,apotem
pociągnąłmniezasobą,alejużdelikatniej.
–Wporządku,pójdziemydomnie,bopielęgniarkiraczejnie
ucieszymójwidok.
Niewiedziałam,cotomiałoznaczyć,aleniedopytywałam.
Wswoimpokojunawetniemiałabymczymtegoopatrzyć.Nie
zabrałamzesobąpraktycznieniczego.Iteraz,ponocy,pewnietrudno
byłobymitrafićdołazienki.
