Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Beztruduznalazłapokójswegodawnegoopiekuna.Zapukała
inacisnęłanaklamkę,drzwiustąpiły.Gdyweszładośrodka,
stwierdziła,żeczassiętutajzatrzymał.PokójAntonawyglądałprawie
taksamojakwtedy,gdyprzyszładoniegoporazpierwszy
–znajdowałosięwnimkilkaprostychmebli,wwiększościbyły
toszafkizksiążkami.Podścianąpoprawejstronieodwejścia,obok
jednoosobowegołóżkastałobiurko.Szerokieoknowpuszczało
dośrodkaświatłopopołudniowegosłońca.
Przybiurkusiedziałsiwiejącymężczyznazłysinąnaśrodkugłowy.
Miałnasobielekkąbawełnianąkoszulęiskórzanespodnie.Nadźwięk
otwieranychdrzwiobróciłsięiYunizobaczyłaznajome,okrągłe
okularyorazrozkwitającynajegotwarzyuśmiech.
–MojamałaYuni…–powiedziałciepłym,niskimgłosemmistrz
Anton.Odłożyłpiórodokałamarza,wstałzkrzesłaipodszedł,
byjąprzytulić.
–Bałemsię,żeniezdążysz–ścisnąłjąniecomocniejniż
zazwyczaj.Amożejużpoprostuzapomniała,jaktorobił?Yuni
poczułasię,jakbybyłjejdziadkiem,którywitasięzukochaną
wnuczką.
–Listwysłałemponaddwatygodnietemu.Amożeiwcześniej…
–powiedziałAntonztroską.
Odsunąłsięispojrzałnaniązdumą.–Och,małaYuni…taksię
bałem…alejesteś!Ha,ha!Mojamała–skończyłmówić,muskając
jąlekkościśniętąpięściąpobrodzie.Lubiłjątaklekkodrażnić.Jej
jednakwcaletonieprzeszkadzało,botaknaprawdębyłotoprzejawem
czułości.Yuniniemiałałatwegożyciawzakonie.Szczególnie
wpierwszychlatachszkolenia,gdyzaginąłjejojcieciwzasadzie
zostałasamanaświecie.Antonbroniłjejprzykażdejokazji.Troszczył
sięonią,dziękiczemustałsiędlamałejdziewczynkiprawdziwym
ojcem,jakiegopragnęłamieć.Onazaśbyłacórką,którejnigdynie
miał.Tarelacjaprzetrwałalataitrudyróżnychsytuacji,przezcodziś
byłajeszczedojrzalszaigłębsza.
Yuniprzyjrzałasięmężczyźnie.Najegotwarzydostrzegła
