Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zjednegokorpusugenerałaL’Estocqajeszczesiętrzyma.
ŻebynieRosjanie,todawnobyłobypowszystkim,
amysiedzielibyśmyteraznajedzenijakwieprzki
wPodolanach...–Jaknazawołaniepustyżołądek
Antoniegowydałzsiebieprzeciągłeburczenie,więc
chłopakskuliłsięiwestchnąłtęsknienawspomnienie
pieczystego,któreudatniepotrafiłaprzyrządzićdworska
kucharkaMarta,apotempogrążyłsięwmarzeniach.
–Siedzielibyśmypodpierzynamiwygrzanymiprzezjakieś
gorącewiejskiedziewki–dokończyłzbłogimuśmiechem,
któregowciemnościachpochrząkującyMichałniemógł
widzieć.
–Chybamaszrację,bopotychmiastowych
panieneczkachmożnasiętylkołamaniawkrzyżudorobić
odukłonówijakiegoparaliżugębyoduśmiechów,aitak
jednazdrugąmałokiedypodspódnicęwpuści
–podsumowałwesołoŚniegocki.
–Jacimówiłem,żelepszeciotunie,botoznudzone
iuczyćnietrzeba,codoczegosłuży,wręczsamesię
cisnąnakolanko.
–JakmadameLicheńska?–ŚniegockitrąciłAntoniego
łokciem.Wgłosieprzyjacielapobrzmiewałakpina.
–Chociażbyiona!Tapierś,tanóżka...–Młody
Podolskirozmarzyłsięjeszczebardziej.Zapomniał
nachwilęogłodzieizimnie.Przedoczamistanęła
muurocza,zaokrąglonawodpowiednichmiejscach,choć
jużnietakamłodakochanka,zktórąprzyprawiałrogi
podkomorzemuLicheńskiemu,aktóratobyłasięnudziła
wowymczasienawarszawskichsalonach,azktórąbył
zerwałstosunkiprzedwyjazdemwdośćnieprzyjemnej
atmosferze,jednakpomarzyćsobiemógł.
Antoniniestroniłbowiemodkobiecychwdzięków,choć
