Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
którejstałsięczęścią,ominęłajegorodzinnestrony.
–Śpisz?–zapytałŚniegockiego,kiedyścierpłjuż
zzimnainiewygody,asennadalniechciałprzyjść.
Trudnozresztąbyłozasnąć,kiedywichuraszarpała
płachtąudającąnamiotiladamomentmogliszukaćjej
popolach,jaktorobiliinni,rozbiciwmiejscu
nieosłoniętymścianąlasu.
–Niemogęjakoś–sapnąłMichał,aleniezmienił
pozycji,tylkoprzysunąłsięjeszczebliżejdoprzyjaciela.
–Myślisz,żewreszciejutrosięzacznie?
–Takmisięzdaje...–Antoniurwał,bonagłypodmuch
wiatruzachybotałlichymschronieniem,zaśwoddali
usłyszeliokrzykiwzbijającesięponadszumdeszczu.
Pewnieznowuporwałoczyjśnamiot.–Mówią,żeRosjanie
będąbronićPułtuskaiprzeprawynaNarwi.
–Dziśbysięzaczęło,aletapogodafatalna...–stęknął
Michałisiąknąłnosem.–Podobnobyłyjużjakieśpotyczki
zmaruderamirosyjskimi,aktowie,czyRosjanienie
stchórząjakiPrusacy.
–Aleteżsłyszałem,żeNapoleonzbierasiłypod
Ciechanowemitammaprzyjąćgłównąbitwę.Pruska
armiatozbieranina,wtymiPolaków,więcniemasię
codziwić,żebrakimsercadowalki.–Antonizadygotał
iskuliłsięjeszczebardziej.
–Mnietamitakdziwbierze,żecałaarmiapruska
rozsypałasiędosłowniewmgnieniuokapotym,cobyło
podJenąiAuerstedt,żepotemżadnazpruskichtwierdz
sięniebroniła,aNapoleonjakotenlewkroczyśmiało
przedsiebie,depczącpopiętachFryderykowi[2].–Michał
zachichotał,poczymponowniesiąknąłnosemiotarł
gorękawem.
–Możeszniewierzyć,alepodobnotylkogarśćwojska
