Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wybićkonkurencję.–Parsknąłśmiechemipokręciłgłową.
–Wedługmnietowilki,alecojatamwiem.–Nabrał
łyżkęzupyigdytylkoprzełknął,spojrzałnamniez
uznaniem.–Jakzwykleniebowgębie.
–Cieszęsię.–Uśmiechnęłamsięzzadowoleniemi
równieżzabrałamzajedzenie.
Cośjednakniedawałomispokoju.Normalniepewnie
bymsięnieodezwała,alejakiśczastemunatrafiłam
naartykułwgazecieopopulacjiwilkówwStanach
Zjednoczonych.Jedynawzmiankaojakiejkolwiekwatasze
dotyczyławschodniejczęściPółnocnejKalifornii,nie
Zachodniej.Zmarszczyłamczoło,conieumknęłouwadze
Adama.
–Nadczymsięzastanawiasz?
Podniosłamgłowęipokręciłamnią,dając
mudozrozumienia,żenadniczymważnym.Onjednak
nieodwróciłspojrzenia,tylkozmieniłjenawyczekujące.
Westchnęłamwduchu,nimsięodezwałam:
–Widziałeśtewilki?
Parsknąłśmiechem.
–Nie,alewszystkonatowskazuje.
–Tylkoże…
–Skarbie,błagam.–Posłałmipełnepolitowania
spojrzenie.–Tezgłoszeniasąbezsensowneitylko
tracimycennyczas,reagującnanie,amoglibyśmy
spożytkowaćgowinnysposób.Zwierzynęatakująalbo
wilki,albokojoty,anieludzie.
Otworzyłamusta,żebymupowiedzieć,żenaterenie
stanujesttylkojednapopulacjawilkówrudych,i
tonawschodzie,adotegowiększośćznichmanadajniki,
aleugryzłamsięwjęzyk.Adambyłuparty.Nic,cobym
powiedziała,niezmieniłobyjegosposobumyślenia,więc
sięznimniekłóciłam.
–Pewniemaszrację–skwitowałamizmusiłamsię
douśmiechu,gdyskinąłzsatysfakcjągłową.
Możeonuważał,żetowilki,alemoimzdaniemktoś
