Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ZOregonuwylecieliozachodziesłońca,nadchmury
wyciętezczarnegobazaltu,obrzeżoneturkusowym
niczymjadeitpasem–czywOaxacamielikopalnie
jadeitu?–wlejącesię,czyste,złocistopomarańczowe
światło.
–Nazieminigdyniewidujesiętakiegozachodu
słońca–odezwałasięPrimrose.
Faktycznie,pomyślałSigbjørn,niewidujesiętak
ciemnegoistrasznego,ogromnego,czarnegojak
bazaltzachodusłońcanadspalonymilasamiOregonu,
płonącegozłotaiwielkichsłupówpłonącegoświatła
natlewysokichnakilkanaściekilometrówzwałów
czarnychchmur,przeszywanychtymisłupami
nieziemskiegoświatłainieziemskichzłychprzeczuć.
–Wydostaliśmysię!–powiedziałaPrimrose.–Teraz
widzisz,jaksięmyliłeś?
–Ijesteśmyspóźnieni–stwierdziłSigbjørn,zerkając
naswójnowyfrancuskiantymagnetycznyzegarek,
prezentawansemnarocznicęślubuodPrimrose.
–AlejesteśmywAmeryce,amówiłeś,żejużnigdy
niebędzieszmógłprzyjechaćdoAmeryki.
–WAmeryce,alejeszczeniewMeksyku–zaznaczył
Sigbjørn,nacoPrimroseWildernesssięzaśmiała.–
Chociażprzypuszczam,żeFernandomożepoczekać
ztydzień,skoroczekałsiedemlat–dodał.–Ale
toprawda,otojesteśmy,anigdyniesądziłem,
żezdołamydotrzećdoAmeryki.
–Itowpodróżypoślubnej.
–Zawszejesteśmywpodróżypoślubnej.
–Pięćlat...
Siedzieliztyłusamolotu(ztyłu,żebyniktgonie
zauważył)iSigbjørnjąpocałował.
