Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Hermoyeschciaławejśćdokuchni,leczzatrzymałjąGerard.
—Chwilęcierpliwości—rzekł.—Musimybyćostrożni.
Zaczekajcietutaj,sennoritaMarja.Pójdziemynapodwórze.
Zapalonolatarnie.Ponieważsłużbawylewałaczasemwodęprzez
oknokuchenne,ziemiabyłaniecorozmiękła.Przyblaskulatarniujrzał
Gerardwyraźnyśladstopyludzkiej.Jakiśczłowiekdostałsię
dokuchni,apotemzniejuszedł.
—Ktośwszedłdokuchninieprzezdrzwi.Widaćpośladach,
żetonievaquero.Intruzmiałstopęniewielką,ubranąwdelikatne
obuwie.Późniejodrysujęśladnapapierze.Możemisięprzydać.No,
chodźmyterazdokuchni!
Gerardkazałotworzyćdrzwikuchenne,zalecającjednak,aby
wszyscyprzynichpozostali.Pochwiliwszedłwrazzdomownikami
iprzeszukałdokładniekamiennąposadzkę.Potemoświetliłwszystkie
kątyistoły,wreszciepoleciłMarjiHermoyes,abysprawdziła,czynic
niezginęło.
Staraoświadczyłapochwili,żewszystkowporządku.
—Nierozumiem,—rzekła—czegotuchciałtenczłowiek.Chyba
niedowiemysięotemnigdy.
—Oh,—odparłGerard—mamnadzieję,żebędziemywiedzieli
zadwieminuty.Ktowyszedłzkuchniostatni,sennorita?
—Ja.
—Czymiałapaniwrękujakąśbuteleczkę?
—Nie.
—Hm.Dojakiejflaszkinależytenkorek?
Gerardschyliłsięipodniósłmałykorek,leżącynaziemiobok
wielkiegokotłazwodą.Marjachciałagowziąćdoręki,aleGerardnie
pozwolił.
—Uwaga!Wsprawachtegorodzajunigdyostrożnośćniebywa
przesadna.Niechpaniobejrzykorek,niedotykając.
—Niemamytakiejflaszeczki.
—Hm—mruknąłGerard,razjeszczespojrzawszynakorek.
—Jestdotądmokry,aczęść,któratkwiławszyjce,ściśnięta.Dałbym
głowę,żetenkorekprzedpółgodzinątkwiłweflaszce.Złoczyńca
zgubiłgoialbonieszukałwcale,alboniemógłznaleźćwciemności.
—Cóżmupoflaszeczce?—zapytałArbellez.—Wkażdymrazie
mamytrudnydozgryzieniaorzech.
—Chwilanamysłu,arozwiążemyzagadkę,—zapewniłtrapper.
Podszedłdookna,abyjezbadać.—Wszedłtędy—rzekł.
—Natrzewikumiałtrochęwilgotnejziemi.Trochębłotazostało
